lege bierflessen op kerstavond

Onze kerstavond (ik ben een beetje vergeten hoe ze deze avond in Nederland noemen, maar ik bedoel de 24e) was een beetje anders dan we hadden gepland. Nu gebeuren soortgelijke situaties wel vaker bij ons, dus op zichzelf is het niet echt vertel waardig. De dag zelf was lekker relaxed geweest. Aan het einde van de middag zouden we nog 'even' bustickets gaan kopen; Ava heeft een nieuw paspoort nodig en daarvoor moeten we naar Bangkok. Het plan was om daarna wat boodschappen te doen en gezellig thuis te eten. Bij het busstation liep het allemaal wat anders. Het was erg druk en op de dag dat wij wilden reizen waren alle bussen helemaal vol. En op de dagen ervoor en erna ook. Veel Thai reizen tussen Bangkok en Chiang Mai rond oud en nieuw. Ik had beter moeten weten. Na veel gepuzzel met de mevrouw achter de balie en tientallen Thaise ogen die in mijn rug priemde omdat die rare buitenlander er zo lang over deed, gekozen voor een datum begin Januari. Inmiddels was het al zo laat geworden dat er geen tijd meer was voor het originele plan. De boodschappen moesten maar tot morgen wachten; op 1e kerstdag is hier alles gewoon open. We horen al twee weken lang overal jingle bells muziek, maar verder is het business as usual. Het was inmiddels Ava d'r bedtijd en de kinderen kregen honger. Bij een supermarkt hebben we wat broodjes gekocht en een paar Thaise worstjes. Terwijl we naar huis reden heeft Marielle die klaargemaakt en voilà: een sfeervol kerstdiner. Het klinkt raar maar het was 'sfeervol': dankbaar voor ons gezin, dankbaar dat Gods liefde niet gebonden is aan plaats en tijd en dankbaar dat we te eten hebben terwijl zovelen dat niet hebben. Het 'sfeervolle' gevoel stopte echter abrupt toen ik me halverwege de rit naar huis realiseerde dat ik met mijn suffe hoofd de verkeerde bustickets had gekocht. Doordat we de datum hadden verschoven zou Ava haar paspoort nu niet op tijd klaar zijn om naar immigratie te gaan om daar haar visum over te laten zetten naar haar nieuwe paspoort. Met als gevolg dat Ava dan illegaal in Thailand zou zijn.
Wat nu? Eerst de kinderen naar huis en naar bed. Daarna ben ik toch maar weer terug gegaan naar het busstation. Ze wilden me 75% van de tickets terugbetalen, maar ze hadden nu niet genoeg contant geld dus of ik morgen terug wilde komen. Op het busstation (tal van busbedrijfjes verkopen daar hun tickets. Ik zal er vandaag een foto van maken) ben ik vervolgens gaan zoeken naar een busbedrijf dat nog wel plek had. En zowaar, ik vond een bus die plek had op zondag avond (2e kerstdag). Het is een rit van 10 uur en we komen dan half zeven 's ochtends in Bangkok aan. De terugweg was wat lastiger en de enige optie was een bus die om 3 uur 's nachts in Chiang Mai aan gaat komen. Maar goed, alles beter dan een illegale dochter in huis. Onze kerstavond was inmiddels voorbij. Eindelijk thuisgekomen had ik toch nog wel trek en heb ik mijn diner afgemaakt met een bakje cornflakes. Dit hele verhaal om aan te geven dat Gods vrede altijd 'beschikbaar' is, ongeacht de omstandigheden. De "vrede op aarde" is er voor de "mensen op aarde". Op weg naar huis zag ik een groepje Thaise mannen en vrouwen op een muurtje zitten. Om hen heen lag een groeiende berg van lege bierflessen. Ze waren ook op zoek naar vrede; een tijdelijke verlossing van de hopeloosheid van hun bestaan. Wie wijst hen de weg?

sponsor acties

Een Japanse pianiste wilde de school helpen. De school organiseerde een klassiek concert waar ze voor een paar honderd mensen speelde. De opbrengst was uiteraard voor de nieuwe school. 

De presentatie werd gedaan in het Engels, Thais, Koreans en Japans

alle kinderen kregen een spaarblik mee naar huis waar ze in een paar weken tijd ....

.... een hele stapel kleingeld mee bij elkaar hebben gebracht. 

bidden over nieuw land voor de school

Vorige week zijn we als bestuur naar het stuk land geweest dat de school heeft gekocht voor het nieuwe school complex. Het is ongeveer 2,5 keer zo groot als wat we nu hebben.  

Zeker hier in Thailand weet je nooit wat de geestelijke geschiedenis is van een stuk land. Het land geestelijk 'claimen' is dan ook zeker geen overbodige luxe. Het moet in de geestelijke wereld duidelijk zijn wie er 'zeggenschap' heeft over dit land.  

De project leider legt uit waar de grenzen van het land zijn.

Ik probeer om een slimme vraag te stellen, maar of het ook gelukt is ....

vindingrijk

Een van de vele dingen die ik leuk vind aan Thaise mensen is dat ze hebben de gave om met bijna niks, iets te creëren. Van de week was ik bezig om onze tuin een beetje op te knappen. D'r was niks; harde kleigrond en wat onkruid hier en daar. Aan de zijkant van ons huis hebben we een waterpijp die uit de muur komt en in de grond verdwijnt. Deze pijp lekt een beetje en elke paar seconden druppelt er wat water op de grond. Marielle d'r vriendin had wat kleine plantjes geplant onder deze lekkende waterpijp en langzamerhand begon het er steeds groener en gezelliger uit te zien. Waar ik me druk maakte over het lek en het zo snel mogelijk gemaakt wil hebben, accepteerde deze vrouw het gegeven en gebruikte het in haar voordeel.

roze prinses

Sommige mensen hebben een natuurlijke 'swing'; als ze muziek horen gaat hun lichaam bewegen. Ik heb dat niet. Behalve dat ik te houterig ben, beweegt mijn lijf nog vijf minuten na nadat ik ben gestopt. Daarom vindt ik het des te leuker om te zien hoe zowel Ava als Simcha een goed gevoel voor ritme en bewegen hebben. De foto's zijn van de vaderdag viering bij Ava op school. In Thailand wordt vaderdag gevierd op 5 december, de verjaardag van de koning. Hij wordt gezien als de vader van het Thaise volk.

oefenen

Ze deed alles heel precies en kende alle bewegingen en liedjes uit haar hoofd. 

Het liedje en de dans gingen over dat papa hun held was.
Zelfs een 'bink' (ahum) als ik houd het dan niet meer droog. 

Opa Bert en oma Elly waren er ook. 

Een Indische dans

De held (op sokken) en zijn prinsesje

trotse vader

Een paar weken geleden heeft Simcha meegedaan aan een zwemtoernooi. Hij had veel geoefend na schooltijd en was er klaar voor. We waren 's ochtends vroeg samen op de brommer naar de school gereden waar het toernooi zou worden gehouden. De school was in de bergen. Het was erg vroeg en takkejantjeskoud. Simcha was erg nerveus. Tijdens de opwarming kwam hij huilend naar me toe. Pijn in z'n buik, misselijk en weet ik al niet meer. Ik moest alle zeilen bijzetten om hem ervan te overtuigen dat hij toch moest gaan zwemmen, dat het allemaal goed zou komen, enz.enz. Uiteindelijk heeft hij aan alles meegedaan. Hij zwom lang niet zo goed als normaal, maar de belangrijkste les van die dag was dat je moet doorzetten als het moeilijk is. Ik was trots op hem en vertelde hem dat hij mijn nummer 1 was. Op de terugweg zijn we gestopt voor een ijsje om dat te vieren.

Laatste instructies worden door mama Marielle  toegeroepen 

"Wat doen we jongens? Rijst of frietjes?"
Stomme vraag pa!

Ava zou Ava niet zijn als ze wilde doen wat haar grote broer doet. Ze zou zo in het het water zijn gesprongen, vergetend dat ze helemaal niet kan zwemmen. 

Bibberend van de kou en stik nerveus

God onder de douche

Twee recente Ava acties:

Ava wilde bidden voor het eten:
"Lieve God, wil je mij in een zeemeermin veranderen? Met een roze staart. Amen."

En met een stalen gezicht begon ze met eten. Het leuke vond ik dan wel weer dat ze niet klaagde toen ze de volgende ochtend gewoon weer als Ava het mensje wakker werd.

Ava onder de douche:
Terwijl ze met de douchekop haar borstkas besproeit zegt ze: "Zo, even God wassen"
(God woont in haar hartje)

levend

Hoi daar,
18 oktober was de laatste keer dat ik iets op mijn blog heb geplaatst. Wat een schande. "Hoe ga ik ze uitleggen dat ik heel veel redenen kan bedenken waarom het er niet van is gekomen, wetende dat er eigenlijk geen goed excuus is?" Ik heb besloten om net te doen of er niks aan de hand is. Dat doen mijn kinderen ook altijd en volgens mij komen ze er heel vaak mee weg.
De foto's zijn van een familie uitje (van alweer een tijdje terug ;-0). We waren druk met de voorbereidingen voor de verhuizing en Marielle was het even helemaal zat. Soms is het heerlijk om van een probleem weg te lopen, of in dit geval te rijden. Op twee brommers zijn we de berg opgereden totdat we een mooi resort tegenkwamen. Daar hebben we een beetje rond gestruind. Het was een 'heerlijk, wat hebben we het toch goed met z'n viertjes' moment.

luchtig maar met diepgang

Even wat anders, wat luchtigers zo u wilt. Het heeft ook niks met zending te maken.

Simcha vroeg tijdens het eten of 'Iron Man' een leuke film was.
"Ja, zeker wel" antwoordde ik.
"Is het ook geschikt voor kinderen" was Simcha's volgende vraag.
"Nee" zei ik, "niet echt".
Simcha: "waarom niet pa?"
"Nou gewoon, er wordt teveel in geschoten en gevochten enzo"

Simcha dacht hier even over na, keek me vervolgens aan met een niet begrijpende blik in zijn ogen en vroeg: "En volwassenen vinden dat leuk?"

Je zou natuurlijk kunnen reageren met te zeggen dat zo'n kind het allemaal nog niet zo goed begrijpt; de dingen die volwassenen leuk vinden. Maar misschien zijn we (ben ik) wel zo ver afgedwaald van wat 'normaal' is dat ik het ben die het niet meer zo goed begrijp.

ik kan er niks aan doen

Sorry hoor, maar ik wil toch weer schrijven over hoe geweldig goed onze Vader is. Ik schreef al eerder hoe een collega ons geld had gegeven om onze verjaardagen te vieren. Nou, het werd nog beter.
Vrienden van ons gaven ons niet alleen een gift maar brachten ook een taart en namen ons gezin mee uit eten. Marielle heeft nog nooit zoveel lieve verjaardagswensen gehad via facebook, hyves en email. Marielle vertelde me gisteren dat het een van haar betere verjaardagen is geweest. 's Ochtends was ze naar onze kerk geweest waar we momenteel een gast spreker uit New York op bezoek hebben. Marielle voelde zich erg gesterkt en gezegend door zijn onderwijs. Als deel van zijn bediening had hij een groot aantal, door hem geschreven boeken bij zich. Van het geld dat we hadden gehad waren we nu in staat om ons een aantal boeken 'cadeau' te doen.
De uitdaging van 'specifieke' giften is dat je ze niet voor iets anders kunt gebruiken. Dus terwijl we ons verjaardagsgeld stonden uit te geven aan boeken, wisten we nog niet hoe we de komende week door moesten komen.
Vanochtend na de kerkdienst komt een vriend van ons langslopen. Hij stopt 'iets' in het borstzakje van m'n shirt en zegt: "be blessed".
Voordat ik de kans had om dank je wel te zeggen was hij al doorgelopen. Je raadt het al; genoeg geld voor de komende week. Je mag rustig weten dat er dagen zijn dat ik echt geen zin heb in uitdagingen, en zeker niet in financiële uitdagingen. Het leven op het zendingsveld is al uitdagend genoeg. Aan de andere kant hebben we in de afgelopen tijd zo heel duidelijk mogen ervaren dat God ons ziet en dat Hij om ons geeft. Hij laat zijn liefde zien door mensen hier op het zendingsveld en door familie en vrienden in Nederland. Deze ervaringen zijn onbetaalbaar.

Uit de nieuwsbrief van de directeur van Grace Int'l school

GRACE INTERNATIONAL SCHOOL STUDENTS 

MAKING A DIFFERENCE FOR CHILDREN FROM BURMA

"Sports camps, art workshops, Christmas parties, Children's Day celebrations and trips to the zoo.  These are just some of the many fun ways that students from Grace International School in Chiang Mai, Northern Thailand have been bringing love in action to children from Burma over the past three years.

One special way that Grace students connect is through the Grace Sports Department's Sports Leadership program.  This program includes students organizing and leading sports camps for underprivileged schools.  For the past three years students have visited a migrant school at Phoppra near Mae Sot, that Partners (one of the seventy plus mission organizations that use Grace International School as a place to educate the children of their missionaries) helps fund.  Each year they have run sports camps and fun activities like face painting, parachute games, water balloon catapulting, glow stick games, t-shirt painting and movies on a big screen.  One year, 8,000 glow sticks were donated for use at one of the camps by an underground church in China by parents of students boarding at Grace!

Matt Coe - the teacher of the 17 Grace Sports Leaders said: "With no street lights, the giant game of capture-the-flag one night using 500 glow sticks was especially brilliant and the screeches of delight from the children made it all the more special. On Sunday the Sports Leaders and the Karen children shared testimonies and worship in their church - a very moving time for all."

Dylan Coe (12 years old) wrote: "When we give the kids a coloring page and some colors they treasure them like I would treasure an X-box or a computer. I have learned that there are people in the world who are not as fortunate as me and so we need to love them and help them."

Pastor Peacefully (the pastor at the migrant school) shared with Matt Coe that he was particularly grateful for the way Matt and the Sports Leaders have mentored his senior students in leadership training over the course of their visits. He constantly marveled at the many and varied ways the foreign students found to have enormous amounts of fun with his students.

Last year the Sports Leaders also ran a very successful sports camp in a Thai village close to the Thai-Burma border. This village is close to a Shan displaced persons camp where some of Partners' Shan work is based. The students were invited back several months later to run the Children's Day celebrations for more than 300 children. The program they ran was so well received by the village and surrounding community that Partners now has greater access to the displaced Shan and are able to deliver more relief supplies, training equipment and trainers into the area than ever before.  (Grace students and their ministry in the region made this greater access possible.)

At Grace International School graduation each year, it is common to hear the senior students speak of how ministering each year in a migrant village or Partners Children's Home is a highlight of their high school years.  This year, one of the graduating students gave this advice: "Don't waste time hanging out at the mall or doing random stuff in your spare time. Instead, make the most of the great opportunities there are, to do things for others. They will be the great memories you will remember long after you have left school.""

 

Goed

In vervolg op mijn vorige blog: aan het eind van de ochtend stond de buurvrouw op de stoep met een schaal vol eten. Ze gaan morgen op vakantie en wisten niet wat ze met het eten aan moesten. Nou, wij wel hoor.
Een paar uur later staat er weer iemand voor de deur: een collega van Wec. Ze had een kaart met daarin 3.000 Baht (75 euro). Voor onze verjaardagen (16 en 30 oktober). Ze had gehoord dat we het momenteel niet zo breed hebben en wilde ons op deze manier zegenen. Mooi he! Het grappige vind ik dan weer dat deze vrouw en ik in het recente verleden een paar stevige meningsverschillen hebben gehad. En dat dan juist deze vrouw dit doet.
God is goed. Hij ziet ons en zorgt voor ons. En Hij heeft een goed gevoel voor humor.

koelkast

"Aan het einde van je salaris een stukje maand overhouden" is een uitspraak voor de meeste wel bekend.
Zo'n maand is een uitdagende realiteit waarbij je hoopt dat het maar snel voorbij gaat.
De laatste tijd hebben we regelmatig stukjes maand over. Alhoewel stressvol zien we toch ook hoe dit ons dichter bij God brengt.
Het is relatief makkelijk om te zeggen dat je gelooft dat God voorziet als het om een ander gaat of wanneer je koelkast en voorraadkast gevuld zijn.
Maar als dat niet het geval is, komt het erop aan: 'geloof ik het echt?'
Ik niet altijd, moet ik eerlijk zeggen. Ik hoop wel dat God voorziet, maar als ik het niet 1-2-3 zie, wordt het toch moeilijker.

Afgelopen weekend liet God zien hoe goed Hij is en dat Hij te vertrouwen is.
We hebben nog een halve maand over en de poen is nagenoeg op. We wisten eigenlijk niet zo goed wat te doen.
God gelukkig wel. Voor zaterdag avond werden we uitgenodigd bij vrienden die in overvloed hadden gekookt. Zoveel dat we overhielden en mee naar huis mochten nemen.
Op zondag werden we uitgenodigd voor een verjaardag bbq bij de buren. Hetzelfde verhaal; meer eten dan dat we op konden.
Mooi he. Thuis een lege koelkast maar toch meer te eten hebben dan je op kan.

Vanochtend las ik psalm 33 en ik wil het laatste stuk met jullie delen:

"We wait in hope for the Lord;
He is our help and our shield.
In Him our hearts rejoice,
for we trust in his holy name.
May your unfailing love rest upon us, O Lord,
as we put our hope in you"

We hebben een goede God!

catwalk

Thaise mensen houden wel van een feestje. Harde muziek (met een voorkeur voor karaoke) en goedkoop bier met ijsklontjes. Het biedt de mogelijkheid om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Deze voorliefde voor een feestje zie je terug in alle lagen van de maatschappij. Zo ook op Ava's school. Er is altijd wel iets te vieren en anders verzinnen ze gewoon wat. Afgelopen vrijdag vierden ze het einde van bepaald programma en voor deze gelegenheid hadden ze modeshow georganiseerd. De kinderen hadden speciale kostuums gemaakt, maar showde ook hun pyjama's en zwemkleding. Ik ben normaliter niet zo gecharmeerd van zulk soort Thaise feestjes, maar ditmaal heb ik mij bijzonder goed vermaakt. Het was zo ontzettend vermakelijk en het was een waar genot om Ava over de catwalk te zien lopen. Alsof ze het al jaren deed; een handje in haar zij, zelfverzekerde uitstraling en wiegende heupen. 

topsport

Onderhandelen in Thailand is erg (!) anders dan in Nederland. Waar het in Nederland in de meeste gevallen of zwart of wit is, heeft dit land vele grijstinten.
Afgelopen donderdag hadden we een interessante, maar zeer vermoeiende onderhandelingsrally met onze toekomstige huisbaas. Het huis dat we op het oog hadden is in vele opzichten erg aantrekkelijk, maar er zit geen keuken in. In Nederland ondenkbaar, hier gebeurt dat wel vaker. Bij het binnenkomen werden we geconfronteerd met 8 mensen, waarvan we alleen een vrouw met de naam 'Tutu, herkenden. Er wordt gegroet en wat grapjes gemaakt over ons als buitenlanders. Uiteindelijk vraag ik dan toch maar wie de huisbaas is en er wordt gewezen naar een vrouw die ons vriendelijk toelacht. Ik had het idee dat ze zelf ook niet zo goed wist wat ze met de situatie aan moest .
In de twee uren van onderhandelen die volgde, waren Marielle en ik in staat om een inschatting te maken van al die anderen die er ook rondliepen: haar man die er allemaal niks van wilde weten, hun dochter en haar vriend, twee bemiddelaars (mevrouw Tutu was er daar een van en ook de enige die Engels sprak), een klusjesman van de huisbaas met z'n knechtje en een klusjesman van de andere bemiddelaar. Deze tweede bemiddelaar was een vrouw die ons deed denken aan Gaby, onze schoonzus. Een schat van een mens die met een glimlach een goed verhaal het geheel precies weet te sturen in de richting die ze in gedachten heeft.
Het is gevaarlijk als je een beetje Thais spreekt omdat ze al heel snel het 'een beetje' vergeten en tegen je beginnen te ratelen alsof je een van hun bent. En als ze dan om de beurt zouden praten, zou het nog te doen zijn. Maar, nee alles en iedereen praat door elkaar. Drie, vier mensen tegelijk die tegen ons praten en vragen stellen. Ze hebben allemaal hun ideeën over hoe en waar deze keuken gebouwd zou moeten worden. Het is totaal niet duidelijk wie er uiteindelijk de beslissing neemt. Ze hebben er allemaal belang bij; de bemiddelaar die de beste deal kan sluiten krijgt een commissie van de huisbaas, de klusjesman die de beste prijs/kwaliteit biedt, krijgt de klus, de huisbaas wil graag verhuren maar zo weinig mogelijk investeren. En wij willen graag huren, maar willen wel een keuken en hebben niet zo veel geld.
Je moet constant scherp blijven anders wordt er iets besloten wat je absoluut niet wilt (roze tegels of zo). Na verloop van tijd kregen we door wie goed snapten wat we wilden. Door het maken van grapjes en een gesprekje over hun kinderen bouw je in korte tijd een relatie op en lijkt het geheel zich eindelijk in de gewenste richting te ontwikkelen.  
Na twee uur praten, lijken we het eens geworden te zijn. Ik vat het voor de zekerheid nog maar even samen. En nu maar afwachten hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Want dat zou nog wel eens heel anders kunnen zijn als hetgeen we waren overeengekomen.

jelly

Ik vond twee al wat oudere foto's van onze twee kids waarin het verschil in karakter zo mooi naar voren komt dat ik het de moeite waard vond om ze om mijn blog te plaatsen.

Simcha zit te dromen over zijn bordje met jelly terwijl Ava (die dit nog nooit had gegeten) vastberaden het 'ding' aanvalt met een mes.

zwart gat

Simcha heeft een Amerikaans vriendje, genaamd Alex. Al geruime tijd wilden ze astronaut worden, maar ze hebben nu toch maar besloten om hier niet mee door te gaan. Ze zijn bang dat ze in een zwart gat zullen verdwijnen.

erg geel

Dit keer heb ik een verhaal van Marielle haar Hyves pagina gestolen. Ik kan het niet beter vertellen en ik heb eens horen zegen dat goed gestolen beter is dan slecht gekopieerd. Of zoiets. Als je d'r niks aan vindt is het in ieder geval niet mijn schuld. 

Ik vond het best erg spannend afgelopen week. Ik was net Israel – zo veel wonderen van Zijn voorziening gezien en toch nog zorgen hebben. Gelukkig waren er ook veel momenten van rustig wachten en vertrouwen. We hebben gewoon open kaart gespeeld met onze huisbaas en huisbazin en ze waren opmerkelijk mild – Adonai had hun harten zacht gemaakt. Ze vertelden ons dat onze nieuwe buurvrouw, die in hun andere huis woont, heel erg veel belangstelling heft voor dit huis. Zo veel zelfs dat ze vroeg of de huisbaas ons er niet uit kon zetten. Gelukkig is ook dat in Zijn hand. De huisbaas zei dat hij had geantwoord dat ze moest wachten tot en met Juni, want dan zou ons kontrakt aflopen. Dus omdat onze buuf ons huis wil, zodra wij eruit zijn, vinden de huisbazen het geen problem ons het voorgeschoten bedrag van 3 maanden huur terug te geven, ondanks dat wij het kontrakt willen verbreken. Bij God niets onmogelijk! Afgelopen week heb ik aardig wat wijken rondgereden en huisbazen gebeld, maar het leek onmogelijk om een huis te vinden dat 3 slaapkamers heeft en een kantoor, dat ook nog 10.000,- Baht of minder ; ) zou kosten per maand. In onze eigen wijk al helemaal niet. De huizen zijn net zo duur of duurder. In Thaise muubaans (wijken), zijn er wel goedkopere huizen, maar die zijn erg uitgeleefd en vies. Op een gegeven moment bad ik: Vader, ik weet niet meer waar ik moet zoeken. Stuur alstublieft hulp. Maar weer verder gereden. Ik zag een huis dat opgeknapt was, maar geen bordje te huur had (waarvan ik er heel veel heb gezien). Ik stond er zo naar te kijken en zag aan de overkant nog iemand staan kijken naar het huis en naar mij. Toen vroeg hij of ik geinteresseerd was in het huis en waar ik naar op zoek was. Ik legde uit wat ik wilde en hij ging bellen. Blablabla. Ik weet een huis voor je, wil je kijken? Nou, graag! Hij op zijn motortje voor mij uit. Het is niet ver, zegt hij … Twijfels komen boven … als een Thai zegt het is niet ver of niet duur of niet moeilijk … hou je dan maar vast. Na 5 minuten komen we in een 'tiny' wijkje en brengt hij mij naar een warm geel huis. Zet je Nederlandse bril af en ga nu Thais denken. Nu heb ik wat met geel. (In onze eerste flat hadden wij een muur okergeel geverfd … in de woonkamer) Een Thaise makelaar zegt verontschuldigend: Het is een geel huis, sorry. Ik glimlach. Een zonnestralen-huis, geweldig, denk ik. Ik was meteen verliefd en had de binnenkant nog niet eens gezien. Ik had tegen de man op de motor gezegd: 6.000,- Baht huur. Loop ik binnen rond te kijken, helemaal weg van de ruime kamers, zegt de makelaar 13.000,- Baht en dan regel ik airconditionings en meubels. Ik begin heel snel na te denken en vraag: Wat als ik nou geen meubels wil en geen airconditionings (het wordt toch eerst het 'koude' seizoen, kunnen we ondertussen zelf sparen voor aircons) krijg ik het dan voor 10.000,- per maand (onze top voor het huurbedrag)? Daar wordt even over gebeld. Even later … geen problem. Ik heb alleen geen keuken gezien. Waar is die? Oh, die maak ik wel voor je … een leuke klein keukentje in dit hoekje. Ik vind het best. En wat voor kleur gordijnen ik wilde hebben … Voorzichtig antwoord ik: Ik weet nog niet hoe duur die zijn. Dit is geen probleem, want ik krijg ze van haar. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik weet nog wel uit te brengen dat ik nog niets toe kan zeggen, want ik moet nog met mijn man praten. Daarna ben ik naar huis gezweefd, haha. Ik heb met mijn fototoestel door het hele huis gelopen, zodat ik het goed kon laten zien aan Jur. Ik zal wat foto's bijvoegen. Morgen om 13:00 uur gaan Jur en ik weer met een onderhandelaar (uit onze kerk) terug naar het huis om met mevrouw Toetoe (makelaar) de details te bespreken, o.a. onze 'kleine' keukentje die we wat groter willen omdat we elke dag koken. Ze wil ons er volgende maand al in hebben = over 2 weken. We zullen zien. Leuk verhaal he?

heet en moedig

Gisteren aten we een of ander rijstgerecht waar ik de naam al van ben vergeten (ondanks dat Marielle trouw elke keer blijft vertellen hoe het heet) en de saus die daar bij hoort is erg heet. Als in: heel erg heet.
Heet eten in Nederland is eigenlijk helemaal niet heet, zeker niet als je het vergelijkt met wat je hier voor je neus krijgt geschoven.
Maar goed, heet dus. Ik daagde Simcha uit om een klein beetje te proeven en om hem over de streep te halen bood ik 'm 10 Baht aan. Dat is 0,25 eurocent. Het is triest gesteld met de euro, ik weet er alles van. Maar voor Simcha was het toch wel de moeite waard om het te overwegen. Uiteindelijk kreeg ik 'm zover. De verwilderde blik in zijn ogen, zoekend naar zijn glas water, toen hij het spul in z'n mond had, was zeker de 10 Baht waard.
Hij kon er zelf ook wel om lachen. Achteraf. Uiteraard wilde Ava ook. Maar niet voor 10 Baht, voor 1 Baht. Ze dacht dat dit meer was om de een of andere reden. Prima toch. Ik doopte haar half afgeknaagde komkommer schijfje in de saus en zonder aarzelen stak ze het in haar mond. Ik weet niet wat ze voelde maar ze liet in ieder geval niks merken. En het handje ging omhoog om de buit in ontvangst te nemen.

stressvol

Het krijgen van ons jaarvisum is een jaarlijks, stressvol ritueel. Zo ook dit jaar. Het is uiteindelijk gelukt, hetgeen logisch is gezien God ons hier wil hebben.

Hieronder een verslag van ons avontuur. 

08:00 - op mijn brommer naar Sombat Bus Tour Company. Omdat het Ministerie van Religieuze Zaken in Bangkok tot op het laatst wacht met het geven van de benodigde documenten, was er geen tijd meer om het via de post te versturen. Met een nachtbus is de envelop naar Chiang Mai gekomen. 

08.30 - de opgegeven locatie klopt niet. Er zit een ander bedrijf en dat is gesloten.

Ik besluit om een ander busstation te proberen. Ik rijd op mijn brommertje door Chiang Mai, wetend dat de documenten die ik nodig heb om mijn visa te verlengen ergens in Chiang Mai zijn, maar ik weet alleen niet waar. 

09.00 - Bij het andere busstation vind ik Sombat Tour maar de mensen achter de balie begrijpen niks van wat die rare buitenlander wil. Of ik met hun bus naar Bangkok wil? Nee hoor, misschien een andere keer. 

Typisch thais wijzen ze naar 'iets' verderop maar 'daar' aangekomen zie ik niks herkenbaars. Weer terug. Een andere medewerker geeft me iets meer aanwijzingen en daarmee vind ik een hokje waar een aardige mevrouw me een envelop geeft. Op de brommer naar het immigratie kantoor. 

09.45 - Het is erg druk. Het plan was dat ik ons zou aanmelden en dan Marielle bellen wanneer we bijna aan de beurt zijn. Het hele proces kan soms uren duren en dan is het handiger om de kinderen er niet bij te hebben. Ik kreeg nummertje 421 en volgens de man aan de balie zou het zeker tot na de lunch duren voordat ik aan de beurt zou zijn. 

Ik vertrouwde het niet helemaal dus ging toch maar zitten wachten. In het uur dat volgde werden de nummers 406 en 407 afgehandeld wat me toch maar deed besluiten om naar huis te gaan en om 13.00 terug te komen.

11.15 - thuisgekomen belde ik ons kantoor in Bangkok met de vraag wat de consequenties zouden zijn als we vandaag niet meer aan de beurt zouden komen en maandag terug zouden gaan. Ik was niet echt blij met wat ik hoorde: mijn werkvergunning zou namelijk ook verlopen komende zondag, dezelfde dag dat mijn visum verloopt. Nu wordt het verhaal ingewikkeld: als ik vandaag niet mijn visum zou kunnen verlengen en dat maandag zou doen, krijg ik geen verlenging omdat mijn werk vergunning verlopen is. Maar om mijn werkvergunning te verlengen heb ik een nieuw jaarvisum nodig wat mogelijk niet gaat lukken omdat het zo druk is. Ik zit dus klem. 

Simcha en Ava staan netjes aangekleed te wachten om naar immigratie te gaan en snappen maar niet waarom papa en mama zo gestrest zijn. 

12.00 - ik eet snel een boterham en besluit om naar het kantoor te gaan waar ze werkvergunningen afgeven om daar te vragen wat ik moet doen. Marielle zou zorgen dat ze om 13.00 uur bij immigratie zou zijn met de kinderen om daar te wachten tot we aan de beurt zijn. Onderweg geeft God me de gedachte om eerst even langs immigratie te gaan om te kijken hoever het staat met de nummers. Ik verwacht pas tussen 16.00 en 17.00 aan de beurt te zijn, maar weet ook dat het niet slim is om Gods wijsheid te negeren. 

12.30 - en terecht.... tot mijn grote verbazing staat mijn nummer staat op het bord. Ik bel Marielle die de kinderen snel in de auto gooit en mijn kant op komt. 

13.00 -lunchtijd is voorbij en ik loop quasi opgewekt naar de vrouw achter de balie waarop zij doodleuk zegt dat ze mijn nummer voor de lunch al hebben opgeroepen maar dat ik er niet was. Gelukkig deden Simcha en Ava hun werk goed en hun lachende gezichtjes (we prenten ze dat van te voren altijd goed in) deed de vrouw besluiten dat ze ons toch zou helpen. 

15.00 - relatief snel staan we weer buiten. Simcha blij dat hij school heeft gemist en Ava boos om diezelfde reden. Een ijsje voor de door hen verleende diensten doet wonderen. 

Marielle naar huis met de kinderen en ik op de brommer naar het werkvergunning kantoor. 

15.30 - Dit proces duurt niet zo lang. Er worden wel allerlei vragen gesteld over wat ik dan voor werk doe. In mijn applicatie formulieren staat waarom ik in Thailand ben, maar ik wil mezelf niet in de problemen brengen door iets anders te zeggen als wat er in de applicatie staat (wat in het thais is en ik dus niet kan lezen). Door vriendelijk te lachen en net te doen alsof ik hun vragen niet helemaal begrijp, geven ze het op en krijg ik mijn verlenging. 

Eindelijk, het zit weer op voor een jaar. Naar huis.

16.30 - thuis. Als ik bier zou lusten zou dit het moment zijn om er een te nemen. 

verwachtingen

In onze Gebedsbrief schreven we er al over: dat het goed is om verwachting te hebben. Mensen kunnen je teleurstellen maar God stelt nooit teleur!
Als het anders gaat dan dat ik dacht heeft dat vooral met mijzelf te maken en niks met God die tekort zou schieten.
Zeker hier in Thailand kan ik niets anders dan accepteren dat de verwachtingen die ik heb van Thaise mensen niet overeenkomen met hun waarden en normen.
Zo kregen we bijvoorbeeld een brief in de bus waarin stond dat de lokale overheid de dag erna de hele wijk zou komen 'behandelen' in een poging gevaarlijke muskieten te doden. Momenteel barst het van de muggen (natte seizoen) en veel mensen worden ernstig ziek van beten van deze muggen. We hebben in het verleden wel eens gezien hoe ze dit doen: mannetjes in maanpakjes hebben een soort apparaat (te vergelijken met zo'n black en decker blad blazer) waar zwaar giftige dampen uit komen. Vandaar de waarschuwing. Iedereen moest z'n ramen en deuren dicht houden. Lekker warm!
Het duurde maar en duurde maar. We zagen geen maanmannetjes. Tot een uur of drie. Toen reed er een auto door de straat met achterin de open laadbak, jawel twee maanmannetjes met bladblazers. Ze reden echter zo snel dat ik betwijfel of ze ook maar een mug hebben geraakt. Ik denk dat ze binnen het kwartier klaar waren met onze wijk, een buurt met zo'n 300 huizen. En het meest komische van alles was nog wel dat, terwijl de blazers in zo'n beschermend pak liepen, de chauffeur van de truck gewoon in z'n hempje zat met het raam open.

werelden

De sub titel van dit blog is: hoe ziet het leven op het zendingsveld in Thailand eruit?
Ik denk niet dat het toe te schrijven is aan het zijn in Thailand maar meer aan het leven als zendeling op zich dat ik me soms een beetje verloren voel tussen twee werelden.
Tijdens zo'n eerste week weer thuis na ruim drie maanden in Nederland te zijn geweest is dat gevoel nog sterker. Ik keek er naar uit om weer naar huis te gaan maar toen we vorige week zaterdag aankwamen voelde voelde het helemaal niet als thuis aan. Nu moet ik zeggen dat na een paar nachten slaap inhalen de wereld (mijn wereld) er al wat kleuriger uitziet. Door maar gewoon aan de slag te gaan, lijkt het verloren gevoel ook langzaam te verdwijnen. De kinderen lijken er trouwens weinig last van te hebben. Van Simcha's juf hoorden we dat hij wel regelmatig wat voor zich uit zit te staren, maar verder zijn ze vrolijk en vinden ze het fijn om weer thuis te zijn.

Op de foto bij immigratie

Na 8 maanden wachten had Marielle dan toch (twee dagen voor vertrek) haar Religieuze Zaken visa gekregen en nu stonden we in Bangkok bij de immigratiedienst. En dan maar hopen dat ze daar snappen wat de bedoeling is.
Marielle haar visa was goed voor een stempel van 1 jaar, maar het gebeurt ook wel eens dat ze het niet helemaal begrijpen en dan een 3 maanden stempel geven. Terwijl Marielle bij de ene balie lief en geduldig stond te wachten, nam ik de kinderen mee naar een andere balie. Met een oog hield ik Marielle in de gaten en er kwamen steeds meer immigratie mannetjes bij haar staan. Zo'n visa afgegeven door het ministerie van Religieuze Zaken hadden ze nog nooit gezien. Uiteindelijk stonden ze met 5 man sterk over Marielle haar paspoort gebogen. In de tussentijd waren de kinderen en ik al lang klaar. De man die ons hielp vroeg of hij Ava even mocht optillen. Ava wist niet wat ze daar nu van moest denken, maar werkte toch mee. Ik moest er met de man z'n telefoon een foto van maken. Dit leidde ook de aandacht van andere 5 weer af en uiteindelijk kregen we allemaal de benodigde stempel. Welkom in Thailand en lang leve blonde kinderen.

engeltje

Je hebt wel eens van die momenten waarop het lijkt dat alles wat mis kan gaan, ook mis gaat. Wij hadden gisteren bij het inchecken in Amsterdam het omgekeerde. Vind ik persoonlijk leuker.
We hadden tijdens de dagen voor ons vertrek al de nodige uitdagingen gehad met het uitmeten van onze bagage. God heeft ons zo gezegend dat we het niet allemaal mee konden nemen.
Daarbij had Simcha ook nog een fiets kado gekregen die we mee wilden nemen. Het was dus een beetje een geloofstap om te zien hoe het allemaal zou uitpakken. Arjan en Miranda waren met ons meegegaan zodat we eventueel spullen met hun terug konden sturen. Dat bleek niet nodig want God zorgde voor een engel achter de balie van China Air. De vrouw had al snel door dat we te zwaar waren (ik ben wel aangekomen maar daar had ze het volgens mij niet over) maar zei met een glimlach dat ze ons ging helpen om alles mee te krijgen. En dat lukte, inclusief de fiets voor de helft van het geld dat we oorspronkelijk zouden moeten betalen. Dank u Vader.

zelfverzekerd

Het heeft niks met Thailand te maken maar dit wil ik toch wel even vastleggen.
Een paar dagen geleden liepen we met z'n vieren een lift in; zo eentje met veel spiegels. Echt iets voor Ava dus.
Ava wandelt naar binnen, kijkt in een van de spiegels, friemelt wat met d'r haar en zegt vervolgens: "hmm, ik zie er goed uit vandaag"
Heerlijk dat zelfvertrouwen! Daar kan ik nog een voorbeeld aan nemen.

stil

Geen nieuws is goed nieuws.
Maar ja, dan heeft zo'n Blog ook weinig zin.
De afgelopen maanden is het erg stil geweest op mijn Blog. Verlof kan veeleisend zijn.
Aan de andere kant valt er natuurlijk ook niet veel te melden over het leven in Thailand als je Nederland zit.
Troost je: volgende week gaan we weer terug. En ik ben er zeker van dat we tijdens de reis wel een grappig Aziatisch voorval meemaken dat het vermelden waard zal zijn.

plotseling

Vanochtend naar een haastig in elkaar gezet afscheidsfeestje geweest. Een ouder stel uit onze kerk gaat terug naar Nieuw Zeeland.
Ze hebben 20 jaar op het zendingsveld gewoond en gewerkt. Eerst in China maar toen de overheid ze uit het land schopte zijn ze in Chiang Mai beland.
Ze zijn al aardig op leeftijd, rond de 70, maar nog steeds erg actief. Hij was de koster en zij deed de financiën in de kerk. Er is kanker bij haar geconstateerd en het bleek het beste om dit in haar thuisland te behandelen.
Ze hadden al gepland om dit jaar terug naar huis te gaan, maar nu moest dit plotseling versneld worden. In een week tijd krijg je te horen dat je kanker hebt, moet je na 20 jaar afscheid nemen van het zendingsveld en moet je heel je hebben en houwen inpakken/ verkopen/ weggeven. Het was bemoedigend om te zien hoe de 'kerk familie' hen steunt en dat ze in staat waren om God te blijven vertrouwen, ondanks dat hun hele wereld op z'n kop staat.

zwart gat

Simcha heeft een Amerikaans vriendje, genaamd Alex. Al geruime tijd wilden ze astronaut worden, maar ze hebben nu toch maar besloten om hier niet mee door te gaan. Ze zijn bang dat ze in een zwart zullen verdwijnen.

alleen oud aan de buitenkant

Afgelopen zondag hadden we een echtpaar uit onze kerk uitgenodigd voor een maaltijd. Hij is 70 jaar oud en komt uit Canada. Zij is aanzienlijk jonger en Thais. Het is een bijzonder stel en een voorbeeld voor velen. Ze brengen met z'n tweetjes honderden mensen per jaar tot Jezus en God heeft hen al verschillende malen gebruikt om wonderen te doen. Ze hebben genezingen van kanker, HIV en aids mogen zien en onlangs baden ze voor een doofstomme man en na hun gebed was hij volledig genezen. Ze hebben zo'n warm hart voor de verloren mens. Het was een voorrecht om hen op bezoek te hebben.

Dansen voor Hem

Als je van Jezus houdt, is dit zeker iets waar je van zult genieten

http://www.youtube.com/watch?v=i5dSIL358NM

heet staal tijdens songkran

Omdat ik Songkran al verschillende keren heb gevierd en er dit jaar niet zo heel veel trek in had, besloot ik om onze voorganger te helpen bij het maken van zijn carport.
Twee dagen lang in zo'n 45 graden een stalen constructie opzetten was weer eens wat anders. We hebben zo'n 35 liter water gedronken tijdens die 2 dagen en niet een keer naar de wc.
Het staal was zo heet dat je je vingers er aan brandde maar aan het eind van de tweede dag was het wel af. En.... een lekker kleurtje op mijn armen. Steek ik lekker af als ik over 2 weken naar Nederland kom.

Songkran

Afgelopen week vierde Thai en buitenlander (of 'alien' zoals ze je noemen bij de Thaise immigratie) het waterfeest. Origineel is het een feest waarbij je respect toont en goed geluk wenst aan anderen door ze met water te besprenkelen. Vandaag de dag is het een feest waarbij de meeste mensen drie dagen lang dronken of in ieder geval zwaar aangeschoten elkaar kletsnat gooit met water. Langs de wegen staan mensen klaar met emmers, tuinslangen en waterpistolen om alles wat voorbij komt nat te gooien/spuiten. Anderen zitten achterin open pick up trucks met soort gelijk arsenaal en zo eindigt iedereen kletsnat. Met veertig graden Celsius is dat een aangename verkoeling. Je zou het kunnen vergelijken met het carnaval zoals ze dat in Brabant en Limburg vieren. Blijkbaar hebben mensen van alle culturen manieren nodig om stoom af te blazen.

doden in Bangkok

Een artikel uit de digitale NRC krant van zondag

Bangkok, 11 april. Aanhangers van de in 2006 door het leger afgezette president Thaksin Shinawatra hebben vandaag een oproep aan de Thaise koning Bhumibol Adulyadej gedaan om de crisis te beslechten, waarin het land al maanden verkeert. Volgens de betogers is dit de enige manier ,,om meer doden te voorkomen''.

Thailand beleefde gisteren het bloedigste politieke geweld in achttien jaar tijd. Zeker twintig mensen kwamen om het leven en er vielen meer dan achthonderd 

gewonden door confrontaties tussen demonstranten en ordetroepen. Bhumibol, die door veel Thai wordt vereerd als een halfgod, zit al bijna 64 jaar jaar op de troon. 

In 1992 wist hij een vreedzaam einde te maken aan een opstand door zowel het leger als de leiders van de protesten te straffen.

Demonstraties

In de Thaise hoofdstad Bangkok wordt al meer dan een maand gedemonstreerd tegen de regering van premier Abhisit, door aanhangers van de in 2006 door het leger 

verdreven en inmiddels wegens corruptie veroordeelde premier Thaksin Shinawatra. De in het rood geklede betogers eisen nieuwe verkiezingen.

Abhisit weigert af te treden. Hij zei gisteren in een televisietoespraak te werken aan een oplossing

.

filmpje over de school

Zoals de meeste van jullie weten is er een rechtszaak die tegen de school loopt. 

Het bestuur van de school heeft een fondswervings-actie geïnitieerd om een nieuwe school te kunnen bouwen. 

In dit filmpje zie en hoor je hoe ouders, onderwijzers en studenten spreken over het belang van de school. 

http://www.youtube.com/watch?v=TbnMztR4jkc&feature=player_embedded  

De laatste jongen die je in dit filmpje ziet is ChanSol, die 2 jaar bij ons heeft gewoond. 

Yeah! Het is gelukt.

We hebben de magische grens van 40 graden Celsius bereikt. Goed he?
Vandaag was het 41 graden. Ohh, je vraagt je af hoe dat voelt. Laat me denken.....
Stel dat je de hele dag in zo'n heerlijk subtropisch zwembad bent geweest. In Center Parks of zoiets. Aan het eind van de middag kruip je met al je kleren onder je arm zo'n klein verkleed-hokje in.
Je begint je aan te kleden en naarmate je verder komt, valt het je op dat het toch wel erg warm is. Het zweet breekt je uit en bij de tijd dat je je trui aanhebt, wil je nog maar een ding: naar buiten voor wat frisse lucht.
Zo ongeveer voelt het aan alleen dan zonder dat laatste deel want er is hier geen buiten waar je frisse lucht vind.
Toch hoor je me niet klagen want ik heb liever dit dan sneeuw.

touw in de kip

Ze maken hier het eten wat anders klaar als in Nederland. Zo vinden de Thaise mensen vetranden en vellen het lekkerste gedeelte van de kip of het varken. Het gebeurt nog wel eens dat je een gerecht hebt met varkensvlees en dat je kleine haartjes uit je vlees ziet steken. Varkenshaartjes. Ava zat van de week haar noedels weg te werken, toen ze halverwege begon te griezelen. Ze keek erg moeilijk en het kippenvel (leuke woordspeling in deze context) stond op haar armpjes. Met haar mond meer dan vol probeerde ze uit te leggen wat het probleem was. We konden het niet goed verstaan en ze probeerde het met haar handen verder duidelijk te maken. Uiteindelijk hoorde we: "rope in the chicken". Nadat ze alle noedels die in haar mond zaten had weggewerkt, herhaalde ze het nog een paar keer - met een vies gezicht -:"er zat een rope in the chicken". Waarschijnlijk had ze zitten te knagen op een pees in de kip. Arm kind. Het leven op het zendingsveld valt niet mee.

dokter Bibber

Vandaag met Marielle naar het ziekenhuis geweest voor de controle van haar schildklier. Er zijn in Chiang Mai goede medische voorzieningen, maar het gaat allemaal wat anders dan in Nederland. En dat maakt het nu zo leuk. In Nederland is (lijkt) het allemaal strak georganiseerd en schoon, hier is het een chaotisch wereldje in zichzelf waar je je ogen uitkijkt. Omdat we inmiddels al een paar jaar meedraaien hier, hebben we geleerd dat het overheidsziekenhuis kwalitatief net zo goed is, alleen half zo goedkoop als de particuliere buurman. Je moet alleen even door de buitenkant heen prikken. Het krioelt er van de mensen en tijdens het spitsuur (tussen 8 en 9 uur 's ochtends: alle doktors vertellen hun patiënten namelijk dat ze er om 8.30 moeten zijn en zodra iedereen binnen is gaat de doktor z'n dag plannen) moet je rekenen op zo'n 200 mensen die staan te wachten op een plekje in een van de 6 beschikbare liften die ze naar een van de 15 verdiepingen brengen. Vanochtend stonden we met z'n 24-en in de lift, maar toen nummer 25 de lift binnen stapte ging toch eindelijk het 'te vol' belletje af. Het grappige is dat ik minstens anderhalve kop groter ben dan alle anderen. Ik voelde me erg verleid om iets 'ondeugends' te doen maar Marielle's blik weerhield me.
O, ja: het doktersbezoek. Na ruim 2,5 uur wachten mochten we met de doktor praten: "alles goed, verdubbeling van medicatie, in 4 weken terugkomen, tot ziens." Het duurde niet langer dan 5 minuten.

cowboy Simcha

Op Simcha z'n school had zijn klas een 'country fair' georganiseerd. Ze hadden allerlei artistieke dingen gemaakt die de ouders dan konden kopen. Uiteraard waren er ook spelletjes en genoeg te eten.
Er moet ook gedanst worden en dat vond ik persoonlijk nog wel het leukste om te zien. Een Hollandsche knul die samen met een Koreaans meisje een Amerikaanse 'cowboy dans' aan het doen is.
Op mijn Hyves account kun je er een kort filmpje van zien.

slangendoders

Op de foto lijkt het alsof Simcha en Ava de helden waren, maar in werkelijkheid waren het Marielle en ik die de slang die onze tuin kwam bezoeken van de kop ontdeden.

vieze voeten en een zere keel

Het zal voor jullie momenteel wat moeilijk voor te stellen zijn, maar hier lopen we bijna het hele jaar op blote voeten. Logischerwijs zien je voeten er aan het einde van een dag niet zo fris meer uit. Tijdens de maanden februari, maart en april branden boeren in de gebieden rondom Chiang Mai hun velden af met als gevolg zware luchtvervuiling in Chiang Mai. De stad ligt in een dal en alle rook blijft hangen.
Het maakt niet uit hoe vaak je de vloer dweilt of de tafel afneemt, er ligt zo weer een dun laagje as. Je voeten zien dan ook pikzwart.
Het lijkt soms wel of het mistig is, maar het is de vervuilde lucht waardoor we de bergen niet meer kunnen zien. Veel mensen hebben een zere keel, verstopte neus en ademhalingsproblemen. Sport activiteiten op school worden regelmatig afgelast. We zijn dankbaar voor de fikse regenbui die God eind vorige week naar ons toe stuurde. Dat heeft de boel weer wat opgeklaard.

warm genoeg?

Het koude seizoen is nu zo'n beetje afgelopen en we zijn vandaag weer voor het eerst naar het zwembad geweest.
Het was al een dag of drie achter elkaar 35+ graden, dus we durfde het wel aan. Het was even fris om door te komen maar daarna toch wel lekker.
We zijn inmiddels al zo gewent aan de warmte dat we niet gaan zwemmen als het onder de dertig graden is. Dan is het te koud voor ons doen.

kreperen

Dat is wat we kamperen vroeger noemde: "kreperen". Als je het hele jaar door je wel georganiseerde leventje leeft, is het leuk (dat vonden wij tenminste) om 2 weken per jaar te tobben.
Half staand in een tent aan en uit kleden, douchen met koud water en koken op 1 pitje; het geeft je het gevoel dat je leeft. Kamperen hier in Thailand is niet zo populair als in Europa, maar zeker hier in het noorden zijn er aardig wat mensen die dit regelmatig doen. In de afgelopen 6 jaar was kamperen iets waar we absoluut geen zin in hadden. Voor ons gevoel bestond het grootste deel van ons dagelijks leven uit tobben (ik stel me een beetje aan voor het dramatische effect) en als de kinderen dan terug bij hun ouders waren, wilde we vooral gemak en comfort. Een beetje lange introductie om te komen tot wat ik eigenlijk wilde zeggen: Simcha en ik zijn afgelopen weekend wezen kamperen met de padvinders en het is ons goed bevallen. We zitten er aan te denken om het in de April vakantie eens te gaan proberen. Je hebt hier vlakbij de hoogste berg van Thailand (deel van de Himalaya) en daar is het zo'n 10 graden koeler dan hier in het dal . En dat is best wel fijn als het hier 40+ graden is.

klimmen, klauteren en slangen

Vandaag waren de scholen dicht ivm een Thaise nationale feestdag: Makha Bucha day. Op deze dag vieren de thai de onderwijzingen van Boeddha.
Het leek ons wel een geschikte dag om een van de bergen rondom Chiang Mai op te gaan en de schoonheid van G'ds natuur te vieren. We vonden een mooi plekje waar we konden klimmen en klauteren. De meeste mensen gaan naar de plekjes waar alle anderen ook al heengaan en we zouden geen Nederlanders zijn als we het lekker zelf wilde uitzoeken. Gevolg is wel dat je soms andere 'dingen' tegenkomt. Slangen zijn van nature schuw en houden niet van herrie. Daarom kom je ze ook niet tegen op die plekken waar veel mensen zijn. En....dat is waarschijnlijk ook de reden dat de meeste mensen naar die plekken gaan: omdat het veilig is. Maar goed, ons Nederlands kolonisten bloed kruipt waar het niet gaan kan. En deze slang was banger voor onze zingende Ava dan wij voor hem.

opscheppen

Ik moet even opscheppen. Vanmiddag hadden Marielle en ik opnieuw een afspraak op school om te praten over Simcha's ontwikkelingen. Kinderen wiens eerste taal niet engels is, krijgen speciale support om te zorgen dat ze zo snel mogelijk op niveau komen. Bij Simcha lijkt dit proces iets langer te duren als normaal en daarom hadden we deze vergadering. Ik was opnieuw erg onder de indruk van de mentaliteit van de mensen op de school. Er waren 7 mensen aanwezig; van Simcha's juf tot een spraak therapeute en alles wat er tussen zit. De vrouw die de vergadering leidde begon om een lijst te maken van Simcha's sterke kanten en het was zo bijzonder om te merken hoe elk van deze 7 personen iets unieks en positiefs over onze zoon kon noemen. Dat was een geweldige start en het maakte het zoveel makkelijker om daarna zijn zwakke kanten te onderzoeken en samen mogelijke oplossingen te bespreken. Het grote verschil tussen Grace int. school en de meeste andere scholen is dat ze hier niet 'slechts' hun werk doen, maar ze geven echt om elk kind! Alle onderwijzers en ander personeel werkt als vrijwilliger op de school; ze hebben huis en haard verlaten om hier te investeren in de levens van deze kinderen. Is dat niet geweldig?

Parijs

Ik kreeg laatst van een vriend een link naar een prediking over G'ds goedheid. Hoe Hij er naar verlangt om ons te zegenen met goede dingen en hoe Hij nu al situaties en mensen voorbereidt om toekomstige zegen te bewerken. Na de uitdagingen van de afgelopen weken deden deze woorden me erg goed. Te weten dat G'd van me houdt en voor me zorgt. Het mooie is dat het erop lijkt alsof G'd al gelijk wilde laten zien dat Hij serieus is. Een vriend belde ons namelijk vandaag en bood ons een vijf daagse vakantie in Parijs aan gedurende de tijd dat we in Nederland zijn. Is dat niet geweldig! Marielle en ik praten hier al 10 jaar over en nu geeft G'd ons dit. Super!!

onderweg 3

Deze is een beetje vies. Denk aan de franse hurk toiletten die je vindt langs de snelwegen als je op weg bent naar het zuiden. Nou, die heb je hier dus ook. Als ervaren kampeerders weet je dat je altijd je eigen wc papier mee moet nemen naar zulk soort gelegenheden. De kans dat er een rol hangt is klein.
Hier gebruiken ze geen wc papier. In het hokje heb je een water bassin met een bakje waar je het resultaat van je toilet bezoek mee doorspoelt. Ik denk (ik heb het nog nooit gevraagd aan een Thai, maar mijn vermoeden wel bevestig gekregen via andere bronnen) dat men zich handmatig schoonmaakt. Dat handmatig moet je dan letterlijk nemen. Dat is ook de reden dat men hier met rechts eet en je ook iemand geen dingen aanreikt met links. Dat is dan weer niet zo netjes. Gelukkig wordt het hier ook steeds moderner en ik had het geluk dat er een wc papier automaat hing. Voor 1 baht kreeg ik een velletje op 5. De vraag is natuurlijk hoeveel je denkt nodig te hebben. Want als je daar eenmaal zit en het is op, dan heb je een probleem. Dan is er nog maar 1 optie....

onderweg 2

Deze is niet zo grappig, maar eerder irritant. Sorry, maar ik moest het even kwijt. Ik houd van de Thaise mensen, maar sommige dingen .... Het irritante zit 'm vooral in het feit dat ze er niks om geven. Ze staan er gewoon niet bij stil en als ze dat wel zouden doen, dan veranderd dat hun gedrag niet. Ze geloven dat als het hun tijd is, ze daar toch niks aan kunnen veranderen, dus waarom zou je nadenken bij wat je doet. Wat een gezemel; waar heb je het over Jurrian.
Luister: opnieuw een snelweg, twee rijstroken, erg stil op de weg, nog 5 uur rijden voor de boeg dus het gaspedaal op 120. Ik rijdt op de rechter rijstrook (hier rijdt men links dus ik zat op de snelle rijstrook) en iets voor me op de linker rijstrook rijdt een Thaise man in een pickup. Achterbak volgeladen met van alles en nog wat inclusief twee Thaise mannen. Als ik op het punt sta om hem voorbij te rijden schuift hij naar rechts. Hij rijdt 40 - 60 km/h en ik 120. Je snapt het al: ik was in een klap klaarwakker en vol op de rem. Het gaat allemaal nog net goed. Ik ga hem links voorbij en kijk naar de chauffeur. Die zit op z'n dooie gemakkie voor zich uit te kijken en heeft nergens last van. Vijf kilometer verder zie ik dat er een afslag naar rechts is en waarschijnlijk was deze man erg op tijd met het voorsorteren. Verbaast u niet, verwonderd u slechts.

onderweg 1

Tijdens mijn trip naar Nakon Sawan vorige week, zag ik een paar typisch Thaise weg tafereeltjes. Als je hier een tijdje bent, kijk je er niet meer van op, maar ik dacht dat het wel leuk was om het te vertellen. Op de terugweg, ergens halverwege de ochtend, reed ik op een tweebaans snelweg tussen twee grote steden in. In de verste velden of wegen is er niks te zien dan de weg waarop je rijdt en rijstvelden links en rechts. Vanuit tegenovergestelde richting kwamen er een vijftigtal monniken aanlopen. Het leek wel of ze allemaal even groot waren, ze droegen allemaal dezelfde oranje gewaden en droegen allemaal een soort houten koker over hun rechter schouder. Niemand keek op of om. Ze liepen daar gewoon. Hoogst waarschijnlijk wist de voorste wel waar ze naar toe gingen, maar een ding was zeker: ze zouden er voorlopig nog niet zijn.

kilometers vreten

Morgen ochtend vroeg (5 uur) vertrek ik naar Nakon Sawan. Dat is zo'n 6 - 7 uur rijden naar het zuiden. En dat voor een vergadering die wellicht in een half uur bekeken is. Toch komen sommige dingen beter over wanneer je iemand in de ogen kijkt. Ik verwacht dat G'd de tijd die ik zal hebben met die mensen (hoe kort ook) zal gebruiken.

kompas

Vandaag zijn we met de cubscouts op pad geweest. Samen met een andere vader had ik een speurtocht in elkaar gezet waarbij de kinderen een kompas moesten gebruiken. Dat hebben we ze (en onszelf) in de afgelopen weken geleerd. Simcha's groep werd derde (van de drie. hahaha) maar hij heeft het toch erg naar zijn zin gehad.

polonaise in de kerk

Afgelopen zondag hebben we het 11 jarig bestaan van onze internationale kerk alhier gevierd. Normaal is er een internationale dienst en een Thaise dienst op zondag. Nu zaten we met z'n allen bij elkaar. Er waren 2 vertalers dus in totaal stonden ze met z'n drieën op het podium Tijdens het zingen stonden alle kinderen vooraan, zo'n 50 schat ik. Ze stonden te springen en te juichen en op een gegeven moment ontstond er een spontane reidans die door de paden slingerde. Het was een mooi feest en ik weet zeker dat G'd ervan heeft genoten.

nederlandsch

Simcha, Ava en ik zijn de laatste paar dagen aan het oefenen met allerlei moeilijke (m.n. voor Ava die ze nog nooit eerder heeft gehoord en worstelt met de 'r'  en 'sch') nederlandse woorden, zoals bungelen, slobberen en natuurlijk 's Gravenhage. 

Op een gegeven moment kwamen we tot een zin met veel interessante woorden: De glibberige snottebel bungelde aan zijn neusgat, dwarrelde op de tafel en vormde een vlekkerige, plakkerige gekkigheid. Het slaat nergens op maar de kinderen kunnen er niet genoeg van krijgen. 

Gezichtsverlies

Iets waar ik na 6 jaar leven in Thailand nog steeds niet helemaal aan gewend ben is het feit dat 'liegen' toegestaan lijkt, als je daarmee een persoonlijke vernedering kunt voorkomen. Marielle sprak onlangs met een vrouw die ons vertelde ze het financieel moeilijk heeft. Om haar te helpen had ik gevraagd of haar man geïnteresseerd was om een klusje in de tuin voor me te doen. Terwijl ik met de vrouw en haar man besprak wat er moest gebeuren, vertelde ik nadrukkelijk dat ik niet wilde dat ze op zondag zouden werken. Ik legde uit waarom en ze waren het er helemaal mee eens. En wat denk je? We komen gisteren uit de kerk terug en vinden deze vrouw en haar man druk bezig in onze achtertuin. Ik besloot om er op dat moment niks over te zeggen, maar vandaag (maandag) vertelde ik dat ik verbaast was geweest dat ze gisteren toch waren komen werken. Ik probeerde het zo on-nederlands mogelijk te brengen om haar niet te beschamen. Misschien was er wel een goede reden voor. Er werd wat ongemakkelijk gelachen en er volgde een hele rij van argumenten waarom ze had besloten om toch op zondag te komen. We wisten allebei dat het larie was, maar de waarheid was niet bespreekbaar. Als ik er verder op door zou zijn gegaan had ik het risico gelopen de relatie voorgoed te verbreken en we zouden haar niet meer terug hebben gezien. Het is kennelijk verleidelijker om weg te lopen van de confrontatie dan 'm aan te gaan en er beter van te worden.