stressvol

Het krijgen van ons jaarvisum is een jaarlijks, stressvol ritueel. Zo ook dit jaar. Het is uiteindelijk gelukt, hetgeen logisch is gezien God ons hier wil hebben.

Hieronder een verslag van ons avontuur. 

08:00 - op mijn brommer naar Sombat Bus Tour Company. Omdat het Ministerie van Religieuze Zaken in Bangkok tot op het laatst wacht met het geven van de benodigde documenten, was er geen tijd meer om het via de post te versturen. Met een nachtbus is de envelop naar Chiang Mai gekomen. 

08.30 - de opgegeven locatie klopt niet. Er zit een ander bedrijf en dat is gesloten.

Ik besluit om een ander busstation te proberen. Ik rijd op mijn brommertje door Chiang Mai, wetend dat de documenten die ik nodig heb om mijn visa te verlengen ergens in Chiang Mai zijn, maar ik weet alleen niet waar. 

09.00 - Bij het andere busstation vind ik Sombat Tour maar de mensen achter de balie begrijpen niks van wat die rare buitenlander wil. Of ik met hun bus naar Bangkok wil? Nee hoor, misschien een andere keer. 

Typisch thais wijzen ze naar 'iets' verderop maar 'daar' aangekomen zie ik niks herkenbaars. Weer terug. Een andere medewerker geeft me iets meer aanwijzingen en daarmee vind ik een hokje waar een aardige mevrouw me een envelop geeft. Op de brommer naar het immigratie kantoor. 

09.45 - Het is erg druk. Het plan was dat ik ons zou aanmelden en dan Marielle bellen wanneer we bijna aan de beurt zijn. Het hele proces kan soms uren duren en dan is het handiger om de kinderen er niet bij te hebben. Ik kreeg nummertje 421 en volgens de man aan de balie zou het zeker tot na de lunch duren voordat ik aan de beurt zou zijn. 

Ik vertrouwde het niet helemaal dus ging toch maar zitten wachten. In het uur dat volgde werden de nummers 406 en 407 afgehandeld wat me toch maar deed besluiten om naar huis te gaan en om 13.00 terug te komen.

11.15 - thuisgekomen belde ik ons kantoor in Bangkok met de vraag wat de consequenties zouden zijn als we vandaag niet meer aan de beurt zouden komen en maandag terug zouden gaan. Ik was niet echt blij met wat ik hoorde: mijn werkvergunning zou namelijk ook verlopen komende zondag, dezelfde dag dat mijn visum verloopt. Nu wordt het verhaal ingewikkeld: als ik vandaag niet mijn visum zou kunnen verlengen en dat maandag zou doen, krijg ik geen verlenging omdat mijn werk vergunning verlopen is. Maar om mijn werkvergunning te verlengen heb ik een nieuw jaarvisum nodig wat mogelijk niet gaat lukken omdat het zo druk is. Ik zit dus klem. 

Simcha en Ava staan netjes aangekleed te wachten om naar immigratie te gaan en snappen maar niet waarom papa en mama zo gestrest zijn. 

12.00 - ik eet snel een boterham en besluit om naar het kantoor te gaan waar ze werkvergunningen afgeven om daar te vragen wat ik moet doen. Marielle zou zorgen dat ze om 13.00 uur bij immigratie zou zijn met de kinderen om daar te wachten tot we aan de beurt zijn. Onderweg geeft God me de gedachte om eerst even langs immigratie te gaan om te kijken hoever het staat met de nummers. Ik verwacht pas tussen 16.00 en 17.00 aan de beurt te zijn, maar weet ook dat het niet slim is om Gods wijsheid te negeren. 

12.30 - en terecht.... tot mijn grote verbazing staat mijn nummer staat op het bord. Ik bel Marielle die de kinderen snel in de auto gooit en mijn kant op komt. 

13.00 -lunchtijd is voorbij en ik loop quasi opgewekt naar de vrouw achter de balie waarop zij doodleuk zegt dat ze mijn nummer voor de lunch al hebben opgeroepen maar dat ik er niet was. Gelukkig deden Simcha en Ava hun werk goed en hun lachende gezichtjes (we prenten ze dat van te voren altijd goed in) deed de vrouw besluiten dat ze ons toch zou helpen. 

15.00 - relatief snel staan we weer buiten. Simcha blij dat hij school heeft gemist en Ava boos om diezelfde reden. Een ijsje voor de door hen verleende diensten doet wonderen. 

Marielle naar huis met de kinderen en ik op de brommer naar het werkvergunning kantoor. 

15.30 - Dit proces duurt niet zo lang. Er worden wel allerlei vragen gesteld over wat ik dan voor werk doe. In mijn applicatie formulieren staat waarom ik in Thailand ben, maar ik wil mezelf niet in de problemen brengen door iets anders te zeggen als wat er in de applicatie staat (wat in het thais is en ik dus niet kan lezen). Door vriendelijk te lachen en net te doen alsof ik hun vragen niet helemaal begrijp, geven ze het op en krijg ik mijn verlenging. 

Eindelijk, het zit weer op voor een jaar. Naar huis.

16.30 - thuis. Als ik bier zou lusten zou dit het moment zijn om er een te nemen. 

verwachtingen

In onze Gebedsbrief schreven we er al over: dat het goed is om verwachting te hebben. Mensen kunnen je teleurstellen maar God stelt nooit teleur!
Als het anders gaat dan dat ik dacht heeft dat vooral met mijzelf te maken en niks met God die tekort zou schieten.
Zeker hier in Thailand kan ik niets anders dan accepteren dat de verwachtingen die ik heb van Thaise mensen niet overeenkomen met hun waarden en normen.
Zo kregen we bijvoorbeeld een brief in de bus waarin stond dat de lokale overheid de dag erna de hele wijk zou komen 'behandelen' in een poging gevaarlijke muskieten te doden. Momenteel barst het van de muggen (natte seizoen) en veel mensen worden ernstig ziek van beten van deze muggen. We hebben in het verleden wel eens gezien hoe ze dit doen: mannetjes in maanpakjes hebben een soort apparaat (te vergelijken met zo'n black en decker blad blazer) waar zwaar giftige dampen uit komen. Vandaar de waarschuwing. Iedereen moest z'n ramen en deuren dicht houden. Lekker warm!
Het duurde maar en duurde maar. We zagen geen maanmannetjes. Tot een uur of drie. Toen reed er een auto door de straat met achterin de open laadbak, jawel twee maanmannetjes met bladblazers. Ze reden echter zo snel dat ik betwijfel of ze ook maar een mug hebben geraakt. Ik denk dat ze binnen het kwartier klaar waren met onze wijk, een buurt met zo'n 300 huizen. En het meest komische van alles was nog wel dat, terwijl de blazers in zo'n beschermend pak liepen, de chauffeur van de truck gewoon in z'n hempje zat met het raam open.

werelden

De sub titel van dit blog is: hoe ziet het leven op het zendingsveld in Thailand eruit?
Ik denk niet dat het toe te schrijven is aan het zijn in Thailand maar meer aan het leven als zendeling op zich dat ik me soms een beetje verloren voel tussen twee werelden.
Tijdens zo'n eerste week weer thuis na ruim drie maanden in Nederland te zijn geweest is dat gevoel nog sterker. Ik keek er naar uit om weer naar huis te gaan maar toen we vorige week zaterdag aankwamen voelde voelde het helemaal niet als thuis aan. Nu moet ik zeggen dat na een paar nachten slaap inhalen de wereld (mijn wereld) er al wat kleuriger uitziet. Door maar gewoon aan de slag te gaan, lijkt het verloren gevoel ook langzaam te verdwijnen. De kinderen lijken er trouwens weinig last van te hebben. Van Simcha's juf hoorden we dat hij wel regelmatig wat voor zich uit zit te staren, maar verder zijn ze vrolijk en vinden ze het fijn om weer thuis te zijn.

Op de foto bij immigratie

Na 8 maanden wachten had Marielle dan toch (twee dagen voor vertrek) haar Religieuze Zaken visa gekregen en nu stonden we in Bangkok bij de immigratiedienst. En dan maar hopen dat ze daar snappen wat de bedoeling is.
Marielle haar visa was goed voor een stempel van 1 jaar, maar het gebeurt ook wel eens dat ze het niet helemaal begrijpen en dan een 3 maanden stempel geven. Terwijl Marielle bij de ene balie lief en geduldig stond te wachten, nam ik de kinderen mee naar een andere balie. Met een oog hield ik Marielle in de gaten en er kwamen steeds meer immigratie mannetjes bij haar staan. Zo'n visa afgegeven door het ministerie van Religieuze Zaken hadden ze nog nooit gezien. Uiteindelijk stonden ze met 5 man sterk over Marielle haar paspoort gebogen. In de tussentijd waren de kinderen en ik al lang klaar. De man die ons hielp vroeg of hij Ava even mocht optillen. Ava wist niet wat ze daar nu van moest denken, maar werkte toch mee. Ik moest er met de man z'n telefoon een foto van maken. Dit leidde ook de aandacht van andere 5 weer af en uiteindelijk kregen we allemaal de benodigde stempel. Welkom in Thailand en lang leve blonde kinderen.

engeltje

Je hebt wel eens van die momenten waarop het lijkt dat alles wat mis kan gaan, ook mis gaat. Wij hadden gisteren bij het inchecken in Amsterdam het omgekeerde. Vind ik persoonlijk leuker.
We hadden tijdens de dagen voor ons vertrek al de nodige uitdagingen gehad met het uitmeten van onze bagage. God heeft ons zo gezegend dat we het niet allemaal mee konden nemen.
Daarbij had Simcha ook nog een fiets kado gekregen die we mee wilden nemen. Het was dus een beetje een geloofstap om te zien hoe het allemaal zou uitpakken. Arjan en Miranda waren met ons meegegaan zodat we eventueel spullen met hun terug konden sturen. Dat bleek niet nodig want God zorgde voor een engel achter de balie van China Air. De vrouw had al snel door dat we te zwaar waren (ik ben wel aangekomen maar daar had ze het volgens mij niet over) maar zei met een glimlach dat ze ons ging helpen om alles mee te krijgen. En dat lukte, inclusief de fiets voor de helft van het geld dat we oorspronkelijk zouden moeten betalen. Dank u Vader.

zelfverzekerd

Het heeft niks met Thailand te maken maar dit wil ik toch wel even vastleggen.
Een paar dagen geleden liepen we met z'n vieren een lift in; zo eentje met veel spiegels. Echt iets voor Ava dus.
Ava wandelt naar binnen, kijkt in een van de spiegels, friemelt wat met d'r haar en zegt vervolgens: "hmm, ik zie er goed uit vandaag"
Heerlijk dat zelfvertrouwen! Daar kan ik nog een voorbeeld aan nemen.

stil

Geen nieuws is goed nieuws.
Maar ja, dan heeft zo'n Blog ook weinig zin.
De afgelopen maanden is het erg stil geweest op mijn Blog. Verlof kan veeleisend zijn.
Aan de andere kant valt er natuurlijk ook niet veel te melden over het leven in Thailand als je Nederland zit.
Troost je: volgende week gaan we weer terug. En ik ben er zeker van dat we tijdens de reis wel een grappig Aziatisch voorval meemaken dat het vermelden waard zal zijn.