Onderhandelen in Thailand is erg (!) anders dan in Nederland. Waar het in Nederland in de meeste gevallen of zwart of wit is, heeft dit land vele grijstinten.
Afgelopen donderdag hadden we een interessante, maar zeer vermoeiende onderhandelingsrally met onze toekomstige huisbaas. Het huis dat we op het oog hadden is in vele opzichten erg aantrekkelijk, maar er zit geen keuken in. In Nederland ondenkbaar, hier gebeurt dat wel vaker. Bij het binnenkomen werden we geconfronteerd met 8 mensen, waarvan we alleen een vrouw met de naam 'Tutu, herkenden. Er wordt gegroet en wat grapjes gemaakt over ons als buitenlanders. Uiteindelijk vraag ik dan toch maar wie de huisbaas is en er wordt gewezen naar een vrouw die ons vriendelijk toelacht. Ik had het idee dat ze zelf ook niet zo goed wist wat ze met de situatie aan moest .
In de twee uren van onderhandelen die volgde, waren Marielle en ik in staat om een inschatting te maken van al die anderen die er ook rondliepen: haar man die er allemaal niks van wilde weten, hun dochter en haar vriend, twee bemiddelaars (mevrouw Tutu was er daar een van en ook de enige die Engels sprak), een klusjesman van de huisbaas met z'n knechtje en een klusjesman van de andere bemiddelaar. Deze tweede bemiddelaar was een vrouw die ons deed denken aan Gaby, onze schoonzus. Een schat van een mens die met een glimlach een goed verhaal het geheel precies weet te sturen in de richting die ze in gedachten heeft.
Het is gevaarlijk als je een beetje Thais spreekt omdat ze al heel snel het 'een beetje' vergeten en tegen je beginnen te ratelen alsof je een van hun bent. En als ze dan om de beurt zouden praten, zou het nog te doen zijn. Maar, nee alles en iedereen praat door elkaar. Drie, vier mensen tegelijk die tegen ons praten en vragen stellen. Ze hebben allemaal hun ideeën over hoe en waar deze keuken gebouwd zou moeten worden. Het is totaal niet duidelijk wie er uiteindelijk de beslissing neemt. Ze hebben er allemaal belang bij; de bemiddelaar die de beste deal kan sluiten krijgt een commissie van de huisbaas, de klusjesman die de beste prijs/kwaliteit biedt, krijgt de klus, de huisbaas wil graag verhuren maar zo weinig mogelijk investeren. En wij willen graag huren, maar willen wel een keuken en hebben niet zo veel geld.
Je moet constant scherp blijven anders wordt er iets besloten wat je absoluut niet wilt (roze tegels of zo). Na verloop van tijd kregen we door wie goed snapten wat we wilden. Door het maken van grapjes en een gesprekje over hun kinderen bouw je in korte tijd een relatie op en lijkt het geheel zich eindelijk in de gewenste richting te ontwikkelen.
Na twee uur praten, lijken we het eens geworden te zijn. Ik vat het voor de zekerheid nog maar even samen. En nu maar afwachten hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Want dat zou nog wel eens heel anders kunnen zijn als hetgeen we waren overeengekomen.
Saturday, September 25, 2010
jelly
Ik vond twee al wat oudere foto's van onze twee kids waarin het verschil in karakter zo mooi naar voren komt dat ik het de moeite waard vond om ze om mijn blog te plaatsen.
Simcha zit te dromen over zijn bordje met jelly terwijl Ava (die dit nog nooit had gegeten) vastberaden het 'ding' aanvalt met een mes.
Simcha zit te dromen over zijn bordje met jelly terwijl Ava (die dit nog nooit had gegeten) vastberaden het 'ding' aanvalt met een mes.
Thursday, September 16, 2010
zwart gat
Simcha heeft een Amerikaans vriendje, genaamd Alex. Al geruime tijd wilden ze astronaut worden, maar ze hebben nu toch maar besloten om hier niet mee door te gaan. Ze zijn bang dat ze in een zwart gat zullen verdwijnen.
erg geel
Dit keer heb ik een verhaal van Marielle haar Hyves pagina gestolen. Ik kan het niet beter vertellen en ik heb eens horen zegen dat goed gestolen beter is dan slecht gekopieerd. Of zoiets. Als je d'r niks aan vindt is het in ieder geval niet mijn schuld.
Thursday, September 2, 2010
heet en moedig
Gisteren aten we een of ander rijstgerecht waar ik de naam al van ben vergeten (ondanks dat Marielle trouw elke keer blijft vertellen hoe het heet) en de saus die daar bij hoort is erg heet. Als in: heel erg heet.
Heet eten in Nederland is eigenlijk helemaal niet heet, zeker niet als je het vergelijkt met wat je hier voor je neus krijgt geschoven.
Maar goed, heet dus. Ik daagde Simcha uit om een klein beetje te proeven en om hem over de streep te halen bood ik 'm 10 Baht aan. Dat is 0,25 eurocent. Het is triest gesteld met de euro, ik weet er alles van. Maar voor Simcha was het toch wel de moeite waard om het te overwegen. Uiteindelijk kreeg ik 'm zover. De verwilderde blik in zijn ogen, zoekend naar zijn glas water, toen hij het spul in z'n mond had, was zeker de 10 Baht waard.
Hij kon er zelf ook wel om lachen. Achteraf. Uiteraard wilde Ava ook. Maar niet voor 10 Baht, voor 1 Baht. Ze dacht dat dit meer was om de een of andere reden. Prima toch. Ik doopte haar half afgeknaagde komkommer schijfje in de saus en zonder aarzelen stak ze het in haar mond. Ik weet niet wat ze voelde maar ze liet in ieder geval niks merken. En het handje ging omhoog om de buit in ontvangst te nemen.
Heet eten in Nederland is eigenlijk helemaal niet heet, zeker niet als je het vergelijkt met wat je hier voor je neus krijgt geschoven.
Maar goed, heet dus. Ik daagde Simcha uit om een klein beetje te proeven en om hem over de streep te halen bood ik 'm 10 Baht aan. Dat is 0,25 eurocent. Het is triest gesteld met de euro, ik weet er alles van. Maar voor Simcha was het toch wel de moeite waard om het te overwegen. Uiteindelijk kreeg ik 'm zover. De verwilderde blik in zijn ogen, zoekend naar zijn glas water, toen hij het spul in z'n mond had, was zeker de 10 Baht waard.
Hij kon er zelf ook wel om lachen. Achteraf. Uiteraard wilde Ava ook. Maar niet voor 10 Baht, voor 1 Baht. Ze dacht dat dit meer was om de een of andere reden. Prima toch. Ik doopte haar half afgeknaagde komkommer schijfje in de saus en zonder aarzelen stak ze het in haar mond. Ik weet niet wat ze voelde maar ze liet in ieder geval niks merken. En het handje ging omhoog om de buit in ontvangst te nemen.
Subscribe to:
Posts (Atom)