My photo
Chiang Mai, Thailand
Sinds 2003 wonen en werken mijn vrouw Marielle en ik, samen met onze twee kinderen Simcha en Ava, in het noorden van Thailand.

Saturday, September 25, 2010

topsport

Onderhandelen in Thailand is erg (!) anders dan in Nederland. Waar het in Nederland in de meeste gevallen of zwart of wit is, heeft dit land vele grijstinten.
Afgelopen donderdag hadden we een interessante, maar zeer vermoeiende onderhandelingsrally met onze toekomstige huisbaas. Het huis dat we op het oog hadden is in vele opzichten erg aantrekkelijk, maar er zit geen keuken in. In Nederland ondenkbaar, hier gebeurt dat wel vaker. Bij het binnenkomen werden we geconfronteerd met 8 mensen, waarvan we alleen een vrouw met de naam 'Tutu, herkenden. Er wordt gegroet en wat grapjes gemaakt over ons als buitenlanders. Uiteindelijk vraag ik dan toch maar wie de huisbaas is en er wordt gewezen naar een vrouw die ons vriendelijk toelacht. Ik had het idee dat ze zelf ook niet zo goed wist wat ze met de situatie aan moest .
In de twee uren van onderhandelen die volgde, waren Marielle en ik in staat om een inschatting te maken van al die anderen die er ook rondliepen: haar man die er allemaal niks van wilde weten, hun dochter en haar vriend, twee bemiddelaars (mevrouw Tutu was er daar een van en ook de enige die Engels sprak), een klusjesman van de huisbaas met z'n knechtje en een klusjesman van de andere bemiddelaar. Deze tweede bemiddelaar was een vrouw die ons deed denken aan Gaby, onze schoonzus. Een schat van een mens die met een glimlach een goed verhaal het geheel precies weet te sturen in de richting die ze in gedachten heeft.
Het is gevaarlijk als je een beetje Thais spreekt omdat ze al heel snel het 'een beetje' vergeten en tegen je beginnen te ratelen alsof je een van hun bent. En als ze dan om de beurt zouden praten, zou het nog te doen zijn. Maar, nee alles en iedereen praat door elkaar. Drie, vier mensen tegelijk die tegen ons praten en vragen stellen. Ze hebben allemaal hun ideeën over hoe en waar deze keuken gebouwd zou moeten worden. Het is totaal niet duidelijk wie er uiteindelijk de beslissing neemt. Ze hebben er allemaal belang bij; de bemiddelaar die de beste deal kan sluiten krijgt een commissie van de huisbaas, de klusjesman die de beste prijs/kwaliteit biedt, krijgt de klus, de huisbaas wil graag verhuren maar zo weinig mogelijk investeren. En wij willen graag huren, maar willen wel een keuken en hebben niet zo veel geld.
Je moet constant scherp blijven anders wordt er iets besloten wat je absoluut niet wilt (roze tegels of zo). Na verloop van tijd kregen we door wie goed snapten wat we wilden. Door het maken van grapjes en een gesprekje over hun kinderen bouw je in korte tijd een relatie op en lijkt het geheel zich eindelijk in de gewenste richting te ontwikkelen.  
Na twee uur praten, lijken we het eens geworden te zijn. Ik vat het voor de zekerheid nog maar even samen. En nu maar afwachten hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Want dat zou nog wel eens heel anders kunnen zijn als hetgeen we waren overeengekomen.

jelly

Ik vond twee al wat oudere foto's van onze twee kids waarin het verschil in karakter zo mooi naar voren komt dat ik het de moeite waard vond om ze om mijn blog te plaatsen.
Simcha zit te dromen over zijn bordje met jelly terwijl Ava (die dit nog nooit had gegeten) vastberaden het 'ding' aanvalt met een mes.

Thursday, September 16, 2010

zwart gat

Simcha heeft een Amerikaans vriendje, genaamd Alex. Al geruime tijd wilden ze astronaut worden, maar ze hebben nu toch maar besloten om hier niet mee door te gaan. Ze zijn bang dat ze in een zwart gat zullen verdwijnen.

erg geel


Dit keer heb ik een verhaal van Marielle haar Hyves pagina gestolen. Ik kan het niet beter vertellen en ik heb eens horen zegen dat goed gestolen beter is dan slecht gekopieerd. Of zoiets. Als je d'r niks aan vindt is het in ieder geval niet mijn schuld. 

Ik vond het best erg spannend afgelopen week. Ik was net Israel – zo veel wonderen van Zijn voorziening gezien en toch nog zorgen hebben. Gelukkig waren er ook veel momenten van rustig wachten en vertrouwen. We hebben gewoon open kaart gespeeld met onze huisbaas en huisbazin en ze waren opmerkelijk mild – Adonai had hun harten zacht gemaakt. Ze vertelden ons dat onze nieuwe buurvrouw, die in hun andere huis woont, heel erg veel belangstelling heft voor dit huis. Zo veel zelfs dat ze vroeg of de huisbaas ons er niet uit kon zetten. Gelukkig is ook dat in Zijn hand. De huisbaas zei dat hij had geantwoord dat ze moest wachten tot en met Juni, want dan zou ons kontrakt aflopen. Dus omdat onze buuf ons huis wil, zodra wij eruit zijn, vinden de huisbazen het geen problem ons het voorgeschoten bedrag van 3 maanden huur terug te geven, ondanks dat wij het kontrakt willen verbreken. Bij God niets onmogelijk! Afgelopen week heb ik aardig wat wijken rondgereden en huisbazen gebeld, maar het leek onmogelijk om een huis te vinden dat 3 slaapkamers heeft en een kantoor, dat ook nog 10.000,- Baht of minder ; ) zou kosten per maand. In onze eigen wijk al helemaal niet. De huizen zijn net zo duur of duurder. In Thaise muubaans (wijken), zijn er wel goedkopere huizen, maar die zijn erg uitgeleefd en vies. Op een gegeven moment bad ik: Vader, ik weet niet meer waar ik moet zoeken. Stuur alstublieft hulp. Maar weer verder gereden. Ik zag een huis dat opgeknapt was, maar geen bordje te huur had (waarvan ik er heel veel heb gezien). Ik stond er zo naar te kijken en zag aan de overkant nog iemand staan kijken naar het huis en naar mij. Toen vroeg hij of ik geinteresseerd was in het huis en waar ik naar op zoek was. Ik legde uit wat ik wilde en hij ging bellen. Blablabla. Ik weet een huis voor je, wil je kijken? Nou, graag! Hij op zijn motortje voor mij uit. Het is niet ver, zegt hij … Twijfels komen boven … als een Thai zegt het is niet ver of niet duur of niet moeilijk … hou je dan maar vast. Na 5 minuten komen we in een 'tiny' wijkje en brengt hij mij naar een warm geel huis. Zet je Nederlandse bril af en ga nu Thais denken. Nu heb ik wat met geel. (In onze eerste flat hadden wij een muur okergeel geverfd … in de woonkamer) Een Thaise makelaar zegt verontschuldigend: Het is een geel huis, sorry. Ik glimlach. Een zonnestralen-huis, geweldig, denk ik. Ik was meteen verliefd en had de binnenkant nog niet eens gezien. Ik had tegen de man op de motor gezegd: 6.000,- Baht huur. Loop ik binnen rond te kijken, helemaal weg van de ruime kamers, zegt de makelaar 13.000,- Baht en dan regel ik airconditionings en meubels. Ik begin heel snel na te denken en vraag: Wat als ik nou geen meubels wil en geen airconditionings (het wordt toch eerst het 'koude' seizoen, kunnen we ondertussen zelf sparen voor aircons) krijg ik het dan voor 10.000,- per maand (onze top voor het huurbedrag)? Daar wordt even over gebeld. Even later … geen problem. Ik heb alleen geen keuken gezien. Waar is die? Oh, die maak ik wel voor je … een leuke klein keukentje in dit hoekje. Ik vind het best. En wat voor kleur gordijnen ik wilde hebben … Voorzichtig antwoord ik: Ik weet nog niet hoe duur die zijn. Dit is geen probleem, want ik krijg ze van haar. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik weet nog wel uit te brengen dat ik nog niets toe kan zeggen, want ik moet nog met mijn man praten. Daarna ben ik naar huis gezweefd, haha. Ik heb met mijn fototoestel door het hele huis gelopen, zodat ik het goed kon laten zien aan Jur. Ik zal wat foto's bijvoegen. Morgen om 13:00 uur gaan Jur en ik weer met een onderhandelaar (uit onze kerk) terug naar het huis om met mevrouw Toetoe (makelaar) de details te bespreken, o.a. onze 'kleine' keukentje die we wat groter willen omdat we elke dag koken. Ze wil ons er volgende maand al in hebben = over 2 weken. We zullen zien. Leuk verhaal he?


Thursday, September 2, 2010

heet en moedig

Gisteren aten we een of ander rijstgerecht waar ik de naam al van ben vergeten (ondanks dat Marielle trouw elke keer blijft vertellen hoe het heet) en de saus die daar bij hoort is erg heet. Als in: heel erg heet.
Heet eten in Nederland is eigenlijk helemaal niet heet, zeker niet als je het vergelijkt met wat je hier voor je neus krijgt geschoven.
Maar goed, heet dus. Ik daagde Simcha uit om een klein beetje te proeven en om hem over de streep te halen bood ik 'm 10 Baht aan. Dat is 0,25 eurocent. Het is triest gesteld met de euro, ik weet er alles van. Maar voor Simcha was het toch wel de moeite waard om het te overwegen. Uiteindelijk kreeg ik 'm zover. De verwilderde blik in zijn ogen, zoekend naar zijn glas water, toen hij het spul in z'n mond had, was zeker de 10 Baht waard.
Hij kon er zelf ook wel om lachen. Achteraf. Uiteraard wilde Ava ook. Maar niet voor 10 Baht, voor 1 Baht. Ze dacht dat dit meer was om de een of andere reden. Prima toch. Ik doopte haar half afgeknaagde komkommer schijfje in de saus en zonder aarzelen stak ze het in haar mond. Ik weet niet wat ze voelde maar ze liet in ieder geval niks merken. En het handje ging omhoog om de buit in ontvangst te nemen.