My photo
Chiang Mai, Thailand
Sinds 2003 wonen en werken mijn vrouw Marielle en ik, samen met onze twee kinderen Simcha en Ava, in het noorden van Thailand.

Tuesday, January 18, 2011

geluk?

Gokken maakt een belangrijk deel uit van de Thaise samenleving. Casino's (waarbij de politie 1,7% van de opbrengst ontvangt), hanengevechten, sportwedstrijden en wat al niet meer.
De loterij is een van de meest favoriete manieren om je geluk te beproeven, wat gezien de fatalistische inslag van het Thaise volk wat vreemd lijkt. Het schijnt dat de helft van de Thaise bevolking (dat zouden dan zo'n 34 miljoen mensen zijn) zich met de loterij bezig houdt. Op de 15e en aan het einde van elke maand is er een trekking. In de dagen ervoor struikel je over de loten verkopers; ze zitten langs de kant van de weg met hun tafeltje. Afgelopen zondag reden we op onze brommer naar huis na de kerkdienst en daar zaten ze weer. Elke 100 meter. De weg waarop we reden is er een met een dubbele rijstrook en een vluchtstrook. Er wordt gemiddeld zo'n 100 km per uur gereden. Deze loterij verkopers zitten met hun tafeltje op de vluchtstrook en alsof het 'normaal' gesproken al niet gevaarlijk genoeg is met de fietsers, brommers, auto's en andere ondefinieerbare voertuigen stoppen de mensen - half op de vluchtstrook, half op de linker rijstrook - om vervolgens op hun dooie gemakkie een goed lot uit te zoeken. En dat lijkt het nog extra geluk te brengen als je een lot koopt van een gehandicapt iemand. Je blijft je verbazen.

Tuesday, January 11, 2011

verse vis in Chiang Mai

Met de dichtstbijzijnde Thaise zee zo'n 800 kilometer van Chiang Mai verwijderd is de uitspraak: "verse vis" op z'n minst verdacht.
Vers of niet, Simcha is d'r helemaal weg van en op z'n verjaardag wilde hij graag naar een 'vis/ sushi' restaurant als cadeautje. Marielle vind het ook heerlijk. Ava en ik vinden d'r niks aan. Maar goed, ik wilde toch maar weer de aardige vader zijn. Simcha is niet de enige die van vis en sushi houd, de Thai vinden het ook helemaal geweldig. We moesten maar liefst drie kwartier wachten voordat er een tafeltje vrijkwam en de rij buiten het restaurant werd steeds groter. Toen wij naar binnen mochten was de wachttijd tot 2 uur opgelopen.
Het was een soort mix tussen een buffet (met m.n. allerlei soorten sushi in de meest vage kleuren) en een fondue achtig iets. Je kreeg een pan met soep waarin je dan van alles kunt koken. Via een lopende band komen er schoteltjes voorbij met nog meer vaag eten. Je pakt wat je wilt (of niks in mijn geval), gooit het in de soep voor een paar minuten en voilĂ .
Marielle en Simcha hebben zich tegoed gedaan aan .... ik wil eigenlijk niet weten wat het was terwijl Ava en ik aan de rijst met kip zaten. Het was zo'n moderne, hippe tent (het leuke van Thailand is dat je voor relatief weinig geld 'lekker' kunt eten) en van de 100+ aanwezigen waren we de enige buitenlanders. Maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend.
De dag erna kwam Simcha ziek uit school: buikpijn, diaree. Ik wilde nog zeggen: "Zie je wel; verse vis bestaat niet in Chiang Mai", maar ik heb me ingehouden.

soms twijfel ik er wel eens aan of het wel echt mijn zoon is

foto's, ik kan er geen genoeg van krijgen

heet, heter, heetst

daar ergens in het midden, met een wit shirt aan:dat is marielle. Ava zit weer eens achterstevoren en Simcha zit met z'n hoofd in een bord met inktvis gedoken

een oneindige stroom van ''eten"

Sunday, January 2, 2011

bangkok trip naar Nederlandse ambassade

Na de wat rommelige start met het kopen van de bus tickets, verliep de rest van de reis redelijk soepel. Simcha en Ava waren helemaal hieperdepiep en het duurde wel even voordat ze er klaar voor waren om te gaan slapen. De James Bond film die werd gedraaid op het t.v. scherm recht voor onze stoelen hielp ook niet echt. Terwijl Marielle en ik de hele nacht liggen te draaien en alles bij elkaar niet meer dan een uurtje slapen gaan de Thai zitten en 5 minuten later slapen ze. En 9 uur later worden ze wakker. Het is niet eerlijk.
Een beetje gaar kwamen we bij de ambassade in Bangkok aan. Vijftien minuten later was alles geregeld en stonden we weer buiten. De rest van de dag in een heel mooi park verbleven, op zoek gegaan naar een museum wat dicht bleek te zijn en een van de grotere warenhuizen bezocht. Om er een klein 'feestje' van te maken hebben een nachtje doorgebracht in een guesthouse.
De dag erna lekker uitgeslapen en s' middags een vlindertuin/ 'insectarium' (geen vertaling beschikbaar) bezocht in de buurt van het busstation waar vandaan we zouden vertrekken aan het einde van die middag. Zoals wel vaker hier in Thailand is het verschil tussen wat je ziet op het internet en de realiteit nogal groot en d'r was dan ook niet zo heel veel aan. Ava had inmiddels haar laatste oortje versnoept en wilde alleen nog maar gedragen worden. Het was inmiddels 1,5 uur voor onze vertrek tijd terug naar Chiang Mai. Met een taxi op weg naar het busstation. Mijn hemel; wat een chaos, wat een mensen, bussen, auto's en weet ik al niet meer. Op goed geluk wat mensen in uniform aangesproken. Ik snapte niks van wat ze me vertelde behalve dan dat dit niet het goede busstation was. Met nog een uurtje te gaan, een hangerige, hongerige Ava en niemand die Engels sprak (of daar geen zin in had) kreeg ik het toch iets minder naar mijn zin. Uiteindelijk was er een vrouw die onze tickets uit de handen van de man trok aan wie ik ze had gegeven en er mee wegliep. D'r achteraan hobbelen leek de beste optie. Een beetje avontuur is best leuk, maar met jonge kinderen krijgt zoiets toch een dimensie die minder aantrekkelijk is. De vrouw, met ons in haar kielzog, ging van het ene loket naar het andere en uiteindelijk bracht ze ons naar een taxi. Die zou ons naar de goede plek brengen. Althans, dat was het plan. De beste man kon het niet vinden. "Papa, deze man rijdt rondjes, want hier zijn we al een keer geweest" merkte Simcha op. Uiteindelijk wist de beste man ons toch op de juiste plek af te zetten. Snel wat eten naar binnen geschoven en hup de bus in.
Om 3 uur 's nachts kwamen we aan. Met twee halfslapende kinderen in een soong theew (truck met bankjes in de achterbak) en een half uur later waren we thuis. Wat is je eigen bed dan toch lekker!!