Culturele blunders, iets doen wat absoluut botst met de cultuur hier, is een gebied waar ik regelmatig iets onbewust verkeerd doe. Deze keer echter niet: ik deed iets cultureel correct zonder dat ik het door had.
Onlangs kochten Marielle en ik een vogeltje (een nachtegaal) in een leuk schattig kooitje. We werden in de dierenwinkel (en denk daarbij vooral niet aan wat men in Nederland onder een dierenwinkel verstaat) alleraardigst geholpen door een oud stelletje. Zij zat maar over d'r vogeltjes te kletsen alsof het d'r kinderen waren en hij zei ook wel het een en ander maar daar konden we helemaal niks van maken; de beste man had nog maar een tand in z'n mond. Helemaal blij met ons vogeltje gingen we naar huis, en hingen hem onder het afdak voor ons huis. Later die middag kwamen we thuis van school en weg was de vogel. Met z'n vieren bedachten we allerlei scenario's en hadden we al een hele lijst met verdachten opgesteld. Ava dacht dat de overbuurvrouw het had gedaan. Marielle vond het echt heel vervelend en wat doe je dan als trouwe echtgenoot: de auto in, met lege kooi, en naar de winkel voor een nieuwe. Een gelukkige vrouw is heel wat waard.
Bij de winkel keken ze me heel meelevend aan toen ik het in gebrekkig thais (incl. handen en voeten) stond uit te leggen hoe onze vogel was gestolen en dat Marielle er door aangedaan was (een beetje overdrijven helpt soms en zeker omdat Marielle het wederom voor elkaar had gekregen om de eerste keer dat we daar waren in no-time een leuk contact met die mensen te leggen). Ook zij stonden volgens mij allerlei mogelijkheden te bespreken maar daar kon ik niks van volgen. Ze kwam aan met een ander kooitje en vertelde dat dit een 'beter' kooitje was. Wat me gelijk opviel was dat de bamboe tralietjes veel dichter bij elkaar stonden. Ook kreeg ik een ander, soortgelijke, vogeltje aangeboden voor minder dan de helft van de prijs. En toen (pas) ging bij mij een lichtje branden: het beestje had zich door de tralies heen weten te wurmen en zat nu waarschijnlijk in een van de bomen naast ons huis naar ons afdakje te kijken. De slimmerik.
De mensen van de winkel hadden dit waarschijnlijk zelf ook al bedacht en kwamen daarom aan met een ander kooitje en een in prijs verlaagd vogeltje. Omdat ik hen er niet van had beschuldigd dat ze in eerste instantie het verkeerde kooitje aan ons hadden verkocht, konden zij, zonder schaamtegevoel, mij een ander vogeltje aanbieden.
In Nederland zou je een gratis vervangend vogeltje eisen en waarschijnlijk zou je dat nog krijgen ook. Als ik dat hier had gedaan, hadden ze me niet begrijpend aangekeken en was ik weer met een leeg kooitje naar huis gegaan.
