stressvol

Het krijgen van ons jaarvisum is een jaarlijks, stressvol ritueel. Zo ook dit jaar. Het is uiteindelijk gelukt, hetgeen logisch is gezien God ons hier wil hebben.

Hieronder een verslag van ons avontuur. 

08:00 - op mijn brommer naar Sombat Bus Tour Company. Omdat het Ministerie van Religieuze Zaken in Bangkok tot op het laatst wacht met het geven van de benodigde documenten, was er geen tijd meer om het via de post te versturen. Met een nachtbus is de envelop naar Chiang Mai gekomen. 

08.30 - de opgegeven locatie klopt niet. Er zit een ander bedrijf en dat is gesloten.

Ik besluit om een ander busstation te proberen. Ik rijd op mijn brommertje door Chiang Mai, wetend dat de documenten die ik nodig heb om mijn visa te verlengen ergens in Chiang Mai zijn, maar ik weet alleen niet waar. 

09.00 - Bij het andere busstation vind ik Sombat Tour maar de mensen achter de balie begrijpen niks van wat die rare buitenlander wil. Of ik met hun bus naar Bangkok wil? Nee hoor, misschien een andere keer. 

Typisch thais wijzen ze naar 'iets' verderop maar 'daar' aangekomen zie ik niks herkenbaars. Weer terug. Een andere medewerker geeft me iets meer aanwijzingen en daarmee vind ik een hokje waar een aardige mevrouw me een envelop geeft. Op de brommer naar het immigratie kantoor. 

09.45 - Het is erg druk. Het plan was dat ik ons zou aanmelden en dan Marielle bellen wanneer we bijna aan de beurt zijn. Het hele proces kan soms uren duren en dan is het handiger om de kinderen er niet bij te hebben. Ik kreeg nummertje 421 en volgens de man aan de balie zou het zeker tot na de lunch duren voordat ik aan de beurt zou zijn. 

Ik vertrouwde het niet helemaal dus ging toch maar zitten wachten. In het uur dat volgde werden de nummers 406 en 407 afgehandeld wat me toch maar deed besluiten om naar huis te gaan en om 13.00 terug te komen.

11.15 - thuisgekomen belde ik ons kantoor in Bangkok met de vraag wat de consequenties zouden zijn als we vandaag niet meer aan de beurt zouden komen en maandag terug zouden gaan. Ik was niet echt blij met wat ik hoorde: mijn werkvergunning zou namelijk ook verlopen komende zondag, dezelfde dag dat mijn visum verloopt. Nu wordt het verhaal ingewikkeld: als ik vandaag niet mijn visum zou kunnen verlengen en dat maandag zou doen, krijg ik geen verlenging omdat mijn werk vergunning verlopen is. Maar om mijn werkvergunning te verlengen heb ik een nieuw jaarvisum nodig wat mogelijk niet gaat lukken omdat het zo druk is. Ik zit dus klem. 

Simcha en Ava staan netjes aangekleed te wachten om naar immigratie te gaan en snappen maar niet waarom papa en mama zo gestrest zijn. 

12.00 - ik eet snel een boterham en besluit om naar het kantoor te gaan waar ze werkvergunningen afgeven om daar te vragen wat ik moet doen. Marielle zou zorgen dat ze om 13.00 uur bij immigratie zou zijn met de kinderen om daar te wachten tot we aan de beurt zijn. Onderweg geeft God me de gedachte om eerst even langs immigratie te gaan om te kijken hoever het staat met de nummers. Ik verwacht pas tussen 16.00 en 17.00 aan de beurt te zijn, maar weet ook dat het niet slim is om Gods wijsheid te negeren. 

12.30 - en terecht.... tot mijn grote verbazing staat mijn nummer staat op het bord. Ik bel Marielle die de kinderen snel in de auto gooit en mijn kant op komt. 

13.00 -lunchtijd is voorbij en ik loop quasi opgewekt naar de vrouw achter de balie waarop zij doodleuk zegt dat ze mijn nummer voor de lunch al hebben opgeroepen maar dat ik er niet was. Gelukkig deden Simcha en Ava hun werk goed en hun lachende gezichtjes (we prenten ze dat van te voren altijd goed in) deed de vrouw besluiten dat ze ons toch zou helpen. 

15.00 - relatief snel staan we weer buiten. Simcha blij dat hij school heeft gemist en Ava boos om diezelfde reden. Een ijsje voor de door hen verleende diensten doet wonderen. 

Marielle naar huis met de kinderen en ik op de brommer naar het werkvergunning kantoor. 

15.30 - Dit proces duurt niet zo lang. Er worden wel allerlei vragen gesteld over wat ik dan voor werk doe. In mijn applicatie formulieren staat waarom ik in Thailand ben, maar ik wil mezelf niet in de problemen brengen door iets anders te zeggen als wat er in de applicatie staat (wat in het thais is en ik dus niet kan lezen). Door vriendelijk te lachen en net te doen alsof ik hun vragen niet helemaal begrijp, geven ze het op en krijg ik mijn verlenging. 

Eindelijk, het zit weer op voor een jaar. Naar huis.

16.30 - thuis. Als ik bier zou lusten zou dit het moment zijn om er een te nemen.